Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Kαθοριστική η σημασία των αρχαίων ελληνικών λέξεων στην προσέγγιση του Λόγου






Καθοριστική η σημασία των αρχαίων ελληνικών λέξεων
στην προσέγγιση του Λόγου.
Δια μέσω της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, μας δίδεται, ακόμα περισσότερο, η δυνατότητα της προσέγγισης στο Λόγο. Εμβαθύνοντας στο νόημα των αρχαίων ελληνικών λέξεων ανακαλύπτουμε και κατανοούμε τη βαθύτερη σημασία τους. Η διαδικασία αυτή, ωθεί σε μια διαλεκτική η οποία βαθμιαία μας αποσπά από τη σχετικότητα (γνώση- άγνοια, καλό-κακό). Το νόημά τους, μας οδηγεί στο να διαλογιζόμαστε ορθά,  που είναι βασική προϋπόθεση τόσο της ορθής πράξης όσο και της αληθινής επικοινωνίας.
Όσο κι αν αυτός ο πολιτισμός κινήθηκε με την ανίερη χρήση των λέξεων κι αποσπάσθηκε από την ουσία, όσο κι αν ο άνθρωπος έχει εθιστεί στην επιφανειακή και λαθεμένη ερμηνεία τους, η ίδια η ψυχή, όταν κι εφόσον, ακούσει τον ορθό λόγο δέχεται τους κραδασμούς που προέρχονται από τη μνήμη. Σ’ αυτόν που κατέκτησε την αυτογνωσία του καθώς έχει επαφή με την θεία άλη και κινείται σύμφωνα μ’ αυτήν, του χαρίζεται η δυνατότητα να πείθει και να συγκινεί. Η γνώση της βαθύτερης σημασίας των λέξεων συντελεί στην παιδεία των ψυχών.
Η  θεία άλη (αλήθεια) και το διαϊόν (δίκαιον) είναι ιδιότητες του Νοός καθώς μας αποκαλύπτει ο ίδιος ο Πλάτων στον Κρατύλο.
Το δίκαιον και η αλήθεια συνάδουν στο πεδίο της συνειδήσεως και της ψυχής. Είναι, λοιπόν, μια ευκαιρία να στοχαστεί ο άνθρωπος επί του πραγματικού προορισμού του, καθώς ο Λόγος γίνεται συντελεστής της εξελίξεως.
Εἰ δε βούλει, αὐτό ἡ «νόησις» του νέου ἐστίν ἓσις, το δε νέα εἶναι τα ὂντα σημαίνει γιγνόμενα ἀεί εἶναι· τούτου οὗν ἐφίεσθαι την ψυχήν μηνύει το ὂνομα ὁ θέμενος την «νεόεσιν» Οὐ γάρ «νόησις» τό ἀρχαῖον ἐκαλεῖτο, ἀλλ’ ἀντί τοῦ ἧτα εἶ ἔδει λέγειν δύο, «νοέεσιν». (Κρατύλος 411c,411e)
ἄν δε ἀκόμα θέλης κι αὐτό το ὄνομα, ἡ «νόησις» σημαίνει ὁρμήν (ἓσιν) προς το νέον, ὃταν δε λέγωμεν ὃτι τα ὄντα εἶναι νέα, σημαίνει ὅτι διαρκώς ἀνανεώνονται. Ὅτι λοιπόν ἡ ψυχή ἐπιθυμεῖ αὐτό, το νέον δηλαδή, δηλώνει αὐτός πού καθώρισεν αὐτό τό ὄνομα, τήν «νόησιν» . Διότι παλαιότερα δεν ὠνομάζετο νόησις, ἀλλ’ ἀντί τοῦ «η» ἔπρεπε να προφέρωνται δύο «ε», δηλαδή «νοέεσιν»
H κίνηση της διαρκούς ανανέωσης χαρακτηρίζει τα όντα που είναι νέα. Η μετοχή στο γίγνεσθαι προϋποθέτει την ελευθερία της παραχώρησης του ανθρώπου στην αλήθεια και στο δίκαιο.
Η ψυχή διαρκώς αναζητά να γνωρίσει και το μακρύ ταξίδι της προς τη γνώση, δεν είναι άλλο, από μια μακραίωνη πορεία επιστροφής στην Αλήθη. Ουσιαστικά, σύμφωνα με τη θεωρία της αναμνήσεως του Πλάτωνα δεν γνωρίζει κάτι, το οποίο δεν γνώριζε, γνωρίζει αυτό που ήδη γνώριζε αλλά έχει ξεχάσει.  Η γνώση της αλήθειας την οδηγεί στην ελευθερία :«καί γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν και ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ιωανν. 8,32)Ο νους ως ζώσα πραγματικότητα υπερέχει του φθαρτού σώματος και προσφέρει στην ψυχή τις προϋποθέσεις να προσεγγίσει το νέο, τούτο σημαίνει, βέβαια, την ίδια την εξέλιξη, η οποία οδηγεί σε ανώτερη συνειδητότητα.
 Η κίνηση προς το δίκαιον και την αλήθεια γίνεται ως κίνηση ελευθερίας που οδηγεί στη γνώση του εαυτού και μέσω αυτής στη γνώση του άλλου, τελικά στο πνεύμα της Ενότητας. Ο απώτερος σκοπός της διδασκαλίας του Θεού Λόγου είναι η ελευθερία του ανθρώπου ώστε ο ίδιος να έρθει στην επίγνωση της Ενότητας. Η ψυχή δεν θα μπορέσει να οδηγηθεί στην Ενότητα χωρίς τη συνείδηση της Αγάπης. «ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη, ἀγαπήσεις τον πλησίον σου και μισήσεις τον ἐχθρόν σου. Ἐγώ δε λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τους ἐχθρούς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τους καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς και προσεύχεσθε ὑπέρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς και διωκόντων ὑμᾶς,…»(Ματθ. 5,43)
Η νεότητα, όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος που βρίσκεται υποκείμενος στη γραμμική αντίληψη του χρόνου, έχει ημερομηνία λήξεως.
Το «νέον» συνιστά μια πρόκληση συνεχή για τη ψυχή που επιθυμεί τη γνώση η οποία δεν είναι στατική. Εφόσον, οι αισθήσεις απατώνται, γεγονός που επιβεβαιώνει και η σύγχρονη επιστήμη, στη γνώση μας εισάγει ο νους. Την αλήθεια δεν την αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις. Ήδη γνωρίζουμε ότι η βιολογική μας ύπαρξη ως ένα βαθμό αναπτύσσεται κι όταν φθάσει σ’ ένα όριο, αρχίζει η φθορά. Είναι, λοιπόν, η νεότητα υπό την γραμμική αντίληψη του χρόνου περιορισμένη σε πολύ μικρά χρονικά περιθώρια. Η προσέγγιση του νοός στις δύο έννοιες που αφορούν το δίκαιον και την αλήθεια προϋποθέτει την εγρήγορση που αφορά το νοητικό πεδίο. Υπερέχει ο νους του χώρου και του χρόνου και βρίσκεται σε μια διαρκή πορεία διεύρυνσης των ορίων του. Ουσιαστικά, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαμέσου του νοός τη σχέση του με το σύμπαν. Όταν υπερβεί των αισθήσεών του, δια μέσω της ψυχής αισθάνεται το ευφρόσυνο συναίσθημα ότι είναι  μέρος του όλου. Η μόνη περίπτωση κατά την οποία στην παρούσα φάση μπορεί να εξαρθεί στο άχρονο προσφέρεται μέσα από τη συνειδητή βίωση του παρόντος.
Η αθωότητα είναι το πρόσφορο έδαφος στο οποίο διατηρείται η ανάμνηση της θείας υποστάσεως. «ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι προς με και μη κωλύετε αὐτά· τῶν γαρ τοιύτων ἐστίν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὅς ἐάν μη δέξηται την βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὡς παιδίον, οὐ μη εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν».(κατ. Λουκ. 18,16) 
Η αίσθηση ότι η ζωή είναι αδιάλειπτη παρέχεται μέσα από την ψυχή και τη συνείδηση, όταν και εφόσον έχει μια προσέγγιση ορθή προς την έννοια του δικαίου και της αλήθειας.
Ο άνθρωπος αποσυνδέεται από την αδιάλειπτη ροή της ζωής  με τη γραμμική αντίληψη του χρόνου.
Από την περιχαράκωση των αισθήσεων και από την γραμμική αντίληψη του χρόνου ο άνθρωπος αποσπάται και από το δίκαιον και από την αλήθεια. Το δίκαιον και η αλήθεια δεν αφορούν τον αποκλεισμένο μέσα στην περιχαράκωση της ατομικότητας και των αισθήσεων, εκεί η αντίληψή του περιορίζεται. Αφορά τη σχέση με το όλον. Εφόσον, παραμένει στην οδό της αθωότητας, της ηθικής αγνότητας τότε μπορεί να γίνει δέκτης του νοός και μέτοχος στο δίκαιον και την αλήθεια.
Υποκείμενος ο άνθρωπος στην κοσμοθεωρία του υλισμού υπερτόνισε το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως και τούτο έγινε εις βάρος της αυτογνωσίας του. Ας επιστρέψουμε και πάλι στις λέξεις που ανοίγουν την προοπτική να στοχαστούμε. Βρίσκουμε την εφαρμογή των εννοιών αυτών με απόλυτο τρόπο στο λόγο του Θεού, ο οποίος προτείνει την απόσπαση από τις ανάγκες, από τις συμβάσεις και απ’ αυτήν καθ’ αυτήν την εξάρτηση του ανθρώπου με το σώμα του ώστε να αντιληφθεί πως είναι μέρος του όλου και κινείται με τη ζωογόνο ενέργεια η οποία του παρέχεται διαμέσου του νοός.  
Στην ανανεωτική ιδιότητα του νοός αναφέρεται και ο Απ. Παύλος:«..καί μή συσχηματίζεσθε τ αἰῶνι τούτῳ ἀλλά μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν, εἰς τό δοκιμάζειν ὑμᾶς τί το θέλημα τοῦ Θεοῦ, το ἀγαθόν και εὐάρεστον και τέλειον. (προς. Ρωμαίους 12, 2)
Αλκμήνη Κογγίδου

Ποιήτρια-δοκιμιογράφος

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

"ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ"

Εισαγωγικό σημείωμα στην ερμηνεία του ποιήματος :
« Σε χαιρετώ».

Αφιερώνεται στο χάραμα της νέας εποχής.
 Συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συνέδριο Γυναικών στην Κύπρο 
   Το ποίημα «Σε χαιρετώ» το έγραψα πριν από μερικά χρόνια κι είναι καρπός άλγους. Έτσι καθώς τα λάθη των καιρών έφερναν στην ψυχή μου το προμήνυμα των επερχομένων, σαν αποτέλεσμα που θα έρχονταν αργά ή γρήγορα με τις αντίστοιχες συνέπειες. Ένας στίχος φανερώνει αυτή την αγωνία μου:
                                        «σ’ αυτή την κακή μεταχείριση του σήμερα
                                                   πως θ’ αντέξει το αύριο;»
  Πρέπει να σας πω, πως ο ποιητής και ο στοχαστής, έτσι καθώς αντιμετωπίζουν τη ζωή από μια βαθύτερη προσέγγιση, αλλά και μια εποπτική ματιά, συλλαμβάνουν πάρα πολλά πράγματα, προδρομικά κι ακόμη έχουν τη δυνατότητα να ερμηνεύουν τα φαινόμενα της εποχής τους. Γι’ αυτό θα λέγανε σήμερα πως ένα κεφάλαιο της ιστορίας κλείνει κι ανοίγει ένα άλλο. Η γυναίκα σ’ αυτό το χάραμα της νέας εποχής που έρχεται θα παίξει σημαντικό ρόλο.
  Μέχρι σήμερα, είναι γεγονός πως η εξέλιξη της ανθρωπότητας συντελέσθηκε με πολύ αργό ρυθμό, όσον αφορά το πνευματικό της επίπεδο. Στη διαδρομή της ιστορικής πορείας του ανθρώπου, βλέπουμε πως τα λάθη επαναλαμβάνονται, ο πόλεμος, η βία, η μοναξιά, η αδικία, η ανισότητα στην κατανομή των αγαθών, η δυστυχία, εξακολουθούν να υπάρχουν, όπως πάντα, άλλωστε και να μας στιγματίζουν αρνητικά. Δεν χρειάζεται να προσθέσω, νομίζω τα γνωστά ανησυχαστικά φαινόμενα για το μέλλον της ζωής στον πλανήτη, που είναι συνέπειες του τεχνολογικού πολιτισμού. Τ’ αρνητικά στοιχεία του οποίου προέρχονται από το γεγονός πως αυτός είναι αποτέλεσμα της διάνοιας του ανθρώπου, της αποκομένης απ’ το καθολικό φάσμα της ζωής.
  Το αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα συνιστά το μέγιστο της αξίας στη γνώση του εαυτού ως μέσο που μας συνδέει με το καθολικό φάσμα της ζωής. Γι’ αυτό θαυμάζουμε τα επιτεύγματα του Πνεύματος που καταξιώνονται διαχρονικά, ενώ, αντίθετα, αντιμετωπίζουμε τ’ αποτελέσματα του τεχνολογικού πολιτισμού με τις αρνητικές τους επιπτώσεις.
  Φτάσαμε στην εποχή μας μπροστά σ’ ένα τεράστιο αδιέξοδο με πολλές όψεις. Ενώπιον αυτού του αδιεξόδου ερχόμαστε τώρα ν’ αναλογιστούμε τα λάθη μας, τις ευθύνες μας, το χρέος μας και να αναθεωρήσουμε.

   Οι αγώνες της γυναίκας μπορεί να έδωσαν κάποιους καρπούς αλλά δεν άλλαξαν την πορεία του κόσμου προς το καλύτερο. Ποιός θα πρέπει να είναι ο αγώνας της γυναίκας και ποιός ο ρόλος της για την οικοδόμηση του μέλλοντος;
  Σ’ αυτή την ιστορική στιγμή η γυναίκα καλείται να δώσει μέσα από τη ζωή της ένα άλλο παρόν κι αυτό θα προκύψει μόνον αν συνειδητοποιήσει πως πρέπει να επιστρέψει στον  κέντρο του  Εαυτού της.
 Το ποίημα «Σε χαιρετώ» που θ’ ακολουθήσει, παρουσιάζει αυτήν την ιστορική συνειδητότητα της γυναίκας: Ο Σταυρός και η Ανάσταση βρίσκουν μέσα σ’ αυτό το ποίημα την καταξίωσή τους. Θυσιάζεται το φθαρτό για ν’ αναδυθεί το άφθαρτο και αυτό αποδίδεται όταν πια διασπασθεί το εγώ, μέσα από την ευρύτερη συνειδητότητα, που αποδίδει τη σχέση με το όλον και συνδέει τον άνθρωπο με την ίδια τη ζωή.
  Πιστεύω πως ο κόσμος πάσχει από έλλειψη αυτογνωσίας, εκεί εστιάζω το πρόβλημα.
 Αν σκεφτούμε πως το άτομο, η μονάδα αποτελεί μέρος του όλου, θα συμπεράνουμε τη σχέση που αφορά το ένα με το άλλο και το όλον.
 Η εποχή μας καλεί, μέσω της μοναξιάς, να επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου έχουμε φύγει, δηλαδή στο κέντρο του εαυτού μας. Αυτό θα προσφέρει μια άλλη διάσταση στη ζωή. Η κοινωνία θα διέπεται από την ουσιαστική επικοινωνία.
 Η δικαιοσύνη θα είναι αποτέλεσμα της αφύπνισης της Συνείδησης.
  Οι αγώνες της γυναίκας για ισοτιμία, για βιώσιμη και αξιοπρεπή ζωή επικεντρώνονταν στην υπεράσπιση των βασικών της δικαιωμάτων ως ανθρώπου. Τώρα καλείται να συνειδητοποιήσει τον ευρύτερο χώρο μέσα στον οποίο ανήκει, για το λόγο ότι υπάρχει συνυπάρχοντας. Αυτό μας οδηγεί στο γεγονός πως η Ζωή είναι Μία και η συνύπαρξη αποδίδει το χρέος προς το σύνολο. Όμως για να συντελεσθεί η αρμονική συνύπαρξη είναι απαραίτητη προϋπόθεση  να προηγηθεί η προσωπική ανασυγκρότηση. Το ποίημα εκεί στρέφει αυτή τη στιγμή το βλέμμα και τη σκέψη της γυναίκας. Αναφερόμαστε στη γυναίκα, πιστεύοντας ότι η αυτογνωσία της φέρει μία πληρότητα που θα καλύψει το κενό.    Πρέπει όμως να προσθέσουμε πως η αυτογνωσία της θα είναι ένας τρόπος να προσελκύσει τον άνδρα στις ανώτερες σφαίρες της Ψυχής και του Πνεύματος ώστε η σχέση αυτή ν’ αποτελέσει την ιδανική της μορφή. Αυτός άλλωστε θα είναι ο πυρήνας που θα προάγει το ανθρώπινο. Πιστεύω στην αξία- Άνθρωπος και πως ακόμα η πορεία προς την απόδοση της πραγματικής διάστασής του έχει μέλλον.
  Οι μεγάλες Μορφές του Πνεύματος σηματοδοτούν τις πραγματικές διαστάσεις του Ανθρώπου και μας οδηγούν στο ν’ αποδώσουμε κι εμείς αυτό που πραγματικά, ακόμα δεν γνωρίζουμε. Ελπίζουμε σ’ ένα μέλλον όπου η γυναίκα, γνωρίζοντας τον εαυτό της, θα γίνει συντελεστής της ειρήνης και της αδελφοσύνης σε πανανθρώπινο επίπεδο.
                                             
                                                                 Αλκμήνη Κογγίδου. 

ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ

"Οι νύμφες της κρήνης των αθώων βρεφών" Ελαιογραφία Χρύσα Σιώτη

Σε χαιρετώ ιερό τάγμα
των μοναχικών γυναικών
έτσι καθώς σε βλέπω να διαγράφεις
 τη σιωπηλή σου Πορεία
κι είναι επάνω της όλα τα βάρη
όλα τα λάθη του καιρού.
Σε χαιρετώ Γυναίκα
με τις φουσκωμένες φλέβες
των κάτω άκρων
με τα παραμορφωμένα χέρια
κι αυτά που σμιλεύουν την ύλη
σκάβοντας, όλο σκάβοντας
μέσα στη δική σου καρδιά
Μαίρη, Αλίκη, Μαριάννα
γυναίκα μ’ όλων των αγίων
πάντων τα ονόματα.
Σε χαιρετώ και νοιώθω
 το βάρος του κόσμου
στο σώμα σου
τα φτερουγίσματα της άνοιξης
στα μάτια σου
τώρα που καίγεται μαζί
με το δάσος η εικόνα αυτού
του κόσμου
κράτα την καρδιά σου
 ανοιχτή
κράτα τη ματιά σου
ανοιχτή
κι ετοιμάσου να δεις
τα μη βλεπόμενα
γιατί εσύ ξέρεις μόνο
εσύ και βλέπεις
πόσο πληρώνεται με βάρος
η άγνοια κι αυτό το
βάρος το φορτώνεσαι
στη δική σου πλάτη.
 Κι είσαι εσύ που θα
δώσεις στον Ερχόμενο
κι είσαι εσύ που θα
δοθείς.
Γνωρίζεσαι καθώς
 ξεκολάς το σώμα σου
το ιερό, δίκαια
αποτολμώντας την Πορεία
της Αυτογνωσίας σου.
Σώζοντας θα σώσεις
τα εναπομείναντα.
Γιατί τώρα πια
βρίσκεται η τύχη
 του καταργημένου
 κόσμου στα δικά σου
χέρια και χάνονται
κάτω από τα δικά σου
μάτια οι σαθρές του
προσδοκίες.
Είθε η δύναμή σου
να τρανέψει
είθε να σώσεις το
απολωλός.

Γενναίες, ασυμβίβαστες
με το χρόνο
Γενναίες, ασυμβίβαστες
με τη φθορά.
Κόντρα στο ψεύδος
και την αδικία.
Κόντρα στο στενό
περιβάλλοντα χώρο.
Με τη ματιά στο άπειρο.
Με τη ματιά στο προσδοκόμενο
θαύμα.
Εσύ που μ’ όλες τις διαψεύσεις
προχωρείς.
Εσύ που μ’ όλες τις απογοητεύσεις
ορθώνεσαι.
Ανορθώνεις τη ζωή
μέσα στο δικό σου ανάστημα,
εσύ που ένιωσες
όλο το βάθος του πόνου
και της σιωπής
κι ακόμα έκρυψες
την πίκρα της προσδοκίας,
την πίκρα της αδικίας,
την πίκρα της καταφρόνιας.
Τόλμησες να ζήσεις
κόντρα στο θάνατο,
γλύκανες το σπίτι
που σε πίκρανε,
δοκίμασες
και δοκιμάστηκες
κρυφά, σώζοντας
τη ζωή στα σπλάχνα σου.
Σώζοντας τη ζωή στα
μάτια σου.
Μοναχική γυναίκα
μέσα και πέρα απ’ όλους
 τους ανέμους, κράτα
τη φλόγα της Αγάπης
άσβεστη
κράτα τη γλύκα
στο γλυκό σου στόμα,
εσύ που δέχτηκες
όλα τα πυρά του ασυμβίβαστου
και τόλμησες τη δική σου Πορεία
κράτα και τ’ όνειρο
στης γης το πλάτος
κράτα και την ομορφιά
και δώσε την εκεί
που πρέπει και όσο
πρέπει και κάλεσε
τη ζωή στα μάτια
των ανθρώπων
με το μαγικό σου
ραβδί κάλεσε τη
ζωή στο ζεστό σου
σπίτι
κι άνοιξε κι άλλο
 τα φτερά για πετάγματα
ουσιαστικά, φτερουγίσματα
απρόσμενα.
Μ’ εκπλήξεις και αποκαλύψεις
δώσε ξανά νόημα στη ζωή.
Εσύ που ξενάγησες τον εαυτό σου
στους στενούς διαδρόμους των
σπιτιών και των νοσοκομείων,
που κατάργησες τα ψεύτικα
γυρεύοντας τ’ αληθινά.
Κράτησε την τρυφερότητά σου
κράτησε την αθωότητά σου
και μη τα δίνεις σε κανένα αυτά
παρά μόνο στο παιδί,
παρά μόνο στο φυτό,
παρά μόνο στο ζώο.
Τώρα ακόμα θα μείνεις
 εκεί.
Μεταγγίζοντας το αίμα σου
στην καμένη γη
άντλησε κι άλλη ενέργεια
από του Νου το πηγάδι
και σώσε τον κόσμο.
Κι είσαι εσύ που θα βγάζεις
το φίδι από την τρύπα
κι είσαι εσύ ο βράχος
 που πάνω του θα σπάζουν τα κύματα.
Θα’ ναι ακόμα η Σιωπή
και η πράξη
 ο μόνος σου
τρόπος έκφρασης
κι ακόμα η γνώμη σου
δεν θα ζητιέται κι ας
καταλαβαίνουν το αλάθητο
 της κρίσης σου.
Κι ακόμα θα περάσεις
πολλά ώσπου να καταλάβουν
 ώσπου να δεχθείς τη μοναξιά σου.
Κι η χαραυγή που θα’ ρθει
μη την προσμένεις κι ούτε
 να ξαποστάσεις στην συναλλαγή,
στην ανταλλαγή.
Θα μείνεις μόνη και άφωνη
με προσοχή και με προσήλωση
σ’ αυτό που θα φυτρώσει
και θα’ ναι το άνθος
που φύτεψες
με υπομονή κι επιμονή
 κάνοντας ό, τι κάνεις για
 μόνη την Αλήθεια.
Κι  ό,τι σου στερηθεί
θα σου χαρίζεται
 από την άρρητη
την άρρηκτη πηγή
της Ζωής, από εκεί
 θ’ αντλείς, από κει θα
παίρνεις ανοίγοντας
με πικρά μάτια τ’ άλλα μάτια

στην άλλη σου διάσταση.