Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ

ΟΙ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΚΑΙ Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΊΟΥ.
Η ιδέα μιας εποχής απαλλαγμένης από την εγκληματικότητα, την τρομοκρατία, την υποκρισία, την κάθε είδους εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άλλoν, φαντάζει εκτός πραγματικότητας. Μπορούμε να ελπίζουμε σ’ ένα μέλλον στο οποίο δεν θα υπάρχει ο αλληλοσπαραγμός, ο ρατσισμός, η βία και δεν θα γίνονται λάθη, αδικίες σε βάρος των άλλων και δεν θα μεσολαβούν κενά, χάσματα και ψεύδη ανάμεσά μας; Αν δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι είμαστε άξιοι γι’ αυτό το μέλλον, τότε φυσικά είναι αδύνατον να ελπίζουμε. Αν, όμως, είναι αδύνατο να σώσουμε την ελπίδα για μια τέτοια προοπτική, τότε είμαστε καταδικασμένοι. 
Ποια στοιχεία μας δίδονται σήμερα για να μπορούμε να οραματισθούμε ένα ευοίωνο μέλλον; Με τις υπάρχουσες συνθήκες κάτι τέτοιο φαντάζει ουτοπία. Είναι γεγονός ότι κορυφώθηκε μια κατάσταση αδιεξόδου. Τίποτα δεν είναι όπως ήταν. Η μυθολογία της ζωής διαλύθηκε. Η αθωότητα έχει απωλεσθεί. Υπό το βάρος των ενοχών δεν μπορεί πλέον ο άνθρωπος να χαίρεται, να παίζει και να ονειρεύεται. Όσο κι αν η ανάγκη για μια αλλαγή, γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική, ο άνθρωπος ως μονάδα δεν αναλαμβάνει ο ίδιος σε προσωπικό επίπεδο να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί. Βρίσκεται μακριά από την επίγνωση της προσωπικής του αλήθειας, παραχώρησε τον εαυτό του σ’ ένα σχήμα ζωής που τον διαγράφει ως πρόσωπο και τον μεταβάλλει σε όργανο του συστήματος. Ποιο σύστημα όμως είναι τόσο καταλυτικό ώστε να τον κάνει να πάψει να αναρωτιέται «ποιος είμαι», «γιατί ζω»; Μήπως ο εχθρός που εξουδετερώνει τη δυνατότητα του ανθρώπου να αναγνωρίζει τα λάθη του δεν βρίσκεται έξω, αλλά μέσα στον ίδιο; 
Αν θέλουμε να ελπίζουμε, θα αναλογισθούμε πόσο τα αδιέξοδα είναι αποφασιστικά! Εδώ εγείρεται η ανάγκη μιας επανάστασης, μέσα από την οποία θα επανακτήσει ο άνθρωπος τη σωστή του θέση απέναντι στον Εαυτό. Εάν αξιοποιήσουμε ένα μέχρι στιγμής αναξιοποίητο κεφάλαιο, τη γνώση του Εαυτού, όλα θ’ αλλάξουν ριζικά. Αν πιστέψει ο καθένας πως μέσα του υπάρχει εν δυνάμει το τέλειο, τότε, τότε μ’ αυτήν την προοπτική αντιστοιχεί ένα άλλο μέλλον, το οποίο θα ξεκινήσει από μια μοναχική πορεία. Ο άνθρωπος καλείται να συνδεθεί με τη ζωή. Η σχέση αυτή είναι το ζητούμενο και ήδη καθυστέρησε, λόγω της απομόνωσης στο εγώ που εγκλωβίζει την ζωτική του ενέργεια και τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Τώρα εγείρεται η ανάγκη μιας επανάστασης, η επανάσταση της συνείδησης που θα αξιώνει την αλλαγή εκ των έσω! Θα χρειασθεί έναν επαναπροσδιορισμό της ίδιας του της ύπαρξης, αλλά πώς να γίνει αυτό κι από πού να αρχίσει;
Η ζωή που διαχέεται ως ενέργεια μέσα στο σύμπαν και εκφράζεται ποικιλοτρόπως χρειάζεται για την προσέγγισή της ένα σημείο επαφής, το σημείον επαφής είναι ο Εαυτός. «Γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς» (Πυθαγόρας). Η συνειδητή επαφή του με τη ζώσα πραγματικότητα υποβάλλει και την ανάλογη ευθύνη κι ακόμα μέσα απ’ αυτή τη συνειδητότητα ανακαλύπτει τη θεία, μέσα στη φυσική τάξη, η οποία με την παραβίαση του μέτρου, διαταράσσεται. Διαμέσω της συνείδησης ανακαλύπτει τη ζωή που λειτουργεί εν σχέση και διαμέσω της ευαισθησίας της ψυχής τη λεπτομέρεια ως συνεκτικό μέρος του όλου. 
Αυτός ο κόσμος απέτυχε, δεν πιστεύουμε όμως ότι ο άνθρωπος απέτυχε. Στηρίζουμε, λοιπόν, την ελπίδα επάνω σ’ αυτό που ο ίδιος δεν γνωρίζει ακόμα από τον εαυτό του και στην ίδια την ανεπάρκειά του, από την επίγνωση της οποίας θα ξεκινήσει την αυτογνωσία του.
Στη νέα εποχή που έρχεται, ένας δρόμος υπάρχει, τον οποίο θα πρέπει ν’ αναζητήσει, είναι ο δρόμος της Καρδιάς, είναι εκεί που, ακόμα, υπάρχει ζωντανή η σπίθα της συνείδησης που τον ειδοποιεί γι’ αυτό που αντιστοιχεί με τον ίδιο.
Ο οραματισμός της νέας εποχής δεν είναι ανυπόστατος, με το σκεπτικό ότι υπάρχει ο νόμος δράσης-αντίδρασης. Όσο αποκτούμε την επίγνωση του κακού που μας περιβάλλει, τόσο αυτή επιδρά θετικά, αφυπνίζοντας την εγρήγορση και ενεργοποιώντας τη θέληση για αλλαγή. Σ’ έναν κόσμο που πιότερο μοιάζει με εφιάλτη, εκτυλίσσεται η πορεία αυτογνωσίας μέσα απ’ αυτόν και από τα εμπόδια που μας θέτει, ξεπηδάει, γεννιέται κι ωριμάζει κάτι καινούργιο. 
Και ποιο θα μπορούσε να είναι το καινούργιο, ώστε να πούμε ότι εκφράζει τη νέα εποχή; Θα είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις, σχέσεις ελευθερίας που θα φέρουν την μυθολογία του ωραίου. Με την προϋπόθεση ότι ο άνθρωπος θα περάσει από την άγνοια του εαυτού και του άλλου στη Γνώση. H σχέση αυτή αποσπά από το χρόνο και εισάγει στα ενδότερα ,συνδέοντάς τον με την διαχρονική αξία της υπάρξεώς του, εκεί όπου ανήκουν η ψυχή και η συνείδηση. 
Αλκμήνη Κογγίδου.
Ποιήτρια -Δοκιμιογράφος

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

Η ΝΕΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

Η ΝΕΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ
«το δε νέα εἶναι τα ὂντα σημαίνει γιγνόμενα ἀεί εἶναι·..»(Κρατύλος 411c,)

 Ο πολιτισμός, αρχής γενομένης από την αρχαία ελληνική σκέψη και το φιλοσοφικό λόγο,  βασίστηκε στην ολιστική φιλοσοφία. Η οικουμενική πνευματική κληρονομιά επιφορτίζει με ένα χρέος το σύγχρονο άνθρωπο και ιδιαίτερα τον Έλληνα, που θα πρέπει να γνωρίζει, ότι η ανάληψη της ευθύνης του,  απέναντι στον πολιτισμό που του παραδόθηκε, είναι συναφής με τη διάσωση της υπάρξεώς του.  Αποκομμένος από τον αληθινό εαυτό του, αποξενωμένος από τον άλλον, ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται  απομονωμένος στην ατομικότητά του, υποκείμενος στη γραμμική έννοια του χρόνου μέσα σ’ έναν  κόσμο που τον αγνοεί. 
Φθάνουν τα πράγματα σ’ ένα οριακό σημείο κι αυτό πιστεύουμε ότι συμβαίνει τώρα. Δεν προσφέρει το παγκόσμιο οικονομικοπολιτικό κατεστημένο, που καθοδηγείται από το χρήμα, καμία προϋπόθεση ουσιαστικής κοινωνικότητας. Ο σύγχρονος άνθρωπος ακολούθησε έναν τρόπο σκέπτεσθαι που ήταν αποτέλεσμα ενός λάθους προσανατολισμού, στον οποίον συνέβαλε η υλιστική κοσμοθεωρία. To λάθος αφορά μια αξιολόγηση ζωής η οποία τον απέσπασε από την προοπτική της αυτογνωσίας.
Η αρχαιοελληνική σκέψη επικεντρώνεται στην πραγματική αξία της ζωής και στη ζωή, η οποία δεν διακόπτεται και λειτουργεί αέναα. Η αρχαία ελληνική σκέψη και ο αντίστοιχος πολιτισμός δεν αφήνουν κανένα κενό, προσανατολίζουν σ’ ένα σημείο, το οποίο, όταν το γνωρίσει ο άνθρωπος, του ανοίγει προοπτικές. Η γνώση του εαυτού και η κατάκτηση του μέτρου οδηγούν στην επίγνωση της σχέσεως με το όλον.
 Κανείς δεν θα μπορούσε να προβεί στη γνώση του εαυτού, μέσω  του άλλου, εάν δεν ίσχυε η αρχή της ενότητας των πάντων. Αυτό το σκεπτικό αποτελεί μια αφετηρία για να εισέλθει ο άνθρωπος εντός του και να ανακαλύψει τον κρυμμένο του θησαυρό.
 Η γέννηση έχει προορισμό την επίτευξη άθλων (το δηλώνει η λέξη γενέθλια) με σκοπό την ελευθερία. Εδώ, στην Τρίτη διάσταση, διαγωνίζεται. Οι δυσκολίες και οι αντίξοες συνθήκες αποτελούν ένα  πεδίο δοκιμασίας και άσκησης, απ’ όπου θα διέλθει, με την έξοδό του από το χωροχρόνο σε άλλες διαστάσεις. Φυσικά, ενώ βρίσκεται στο χωροχρόνο, η ύπαρξή του συνδέεται με το σύμπαν, δια μέσω της ψυχής και της συνειδήσεως, γι’ αυτό λέει ο Πυθαγόρας: «Γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς»!
Ό  άλλος, γίνεται  απαρχή της γνώσεως του εαυτού και τούτο οδηγεί πλέον στο όλον.  Θα ήταν μεγίστη παράλειψη να μην αναφερθούμε στον Λόγο ο οποίος συνεχίζει, ολοκληρώνει και βεβαιώνει τον άνθρωπο για την αξία της υπάρξεως μέσα από το πνεύμα του συνυπάρχειν: «ἀγαπήσεις τον πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (κατ. Ματθ.22,38)
Η ψυχή ως χώρος ευαισθησίας δονείται και πάλλεται από την πιο μικρή λεπτομέρεια, εννοεί και κατανοεί τη σημασία της στη σύνθεση της θείας οικονομίας. Κι η συνείδηση  καθιστά τον άνθρωπο υπεύθυνο και τον ειδοποιεί για το γεγονός ότι η ζωή είναι σχέση κι ότι λειτουργεί με νόμους που δεν μπορεί να τους αγνοεί, χωρίς να υποστεί τις ανάλογες συνέπειες. 
Η κρίση, την οποία διερχόμεθα, μπορεί ν’ αποτελέσει μια ευκαιρία επαναπροσδιορισμού της υπάρξεώς μας, μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη του προσανατολισμού προς τις πνευματικές πηγές ή μιας επιστροφής στην εσωτερική πηγή απ’ όπου συνδεόμεθα με τη ζωή.
Η γραμμική έννοια του χρόνου έδωσε μια πολύ απατηλή εντύπωση, ότι η ζωή αρχίζει και τελειώνει  εδώ!
Η αλήθεια κάθε στιγμή μας αποκαλύπτεται, εάν κι εφόσον συνδεθούμε με τη ψυχή και τη συνείδηση, μέσα στο εκάστοτε παρόν!
 Βιώνοντας συνειδητά το παρόν  δίνεται η δυνατότητα μετοχής στην ιερότητα της ζωής, αυτό συμβαίνει ως μια αποκάλυψη. Η γνώση αυτή, στην οποία αναφερόμαστε, είναι, βεβαίως, αποτέλεσμα μυήσεως. Ωστόσο, αν και η γνώση δεν είναι θεωρητική αλλά βιωματική, προτείνουμε έναν προσανατολισμό στην Ελληνική γλώσσα που είναι δυνατόν να μας συνδέσει με κάποιες πηγές που υπάρχουν εντός μας και εδώ η α-λήθη έχει το λόγο.
 Η αποτυχία αυτού του κόσμου διέσπειρε την απογοήτευση, παρόλα αυτά, μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία επιστροφής του ανθρώπου στα ενδότερα, όχι με την έννοια ενός αποκλεισμού στην ατομικότητα, (γεγονός που συμβαίνει τώρα) αλλά με την έννοια της επιγνώσεως της υπάρξεως, η οποία λειτουργεί με το συνυπάρχειν.
 «Σεαυτόν άρχου» είπαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί. Ήξεραν, πολύ καλά, ότι οι υπερβάσεις, είναι ο μόνος τρόπος διάσωσης της υπάρξεως! Η αυτογνωσία προϋποθέτει έναν διαρκή αγώνα με τον ίδιο τον εαυτό. Ο Μάρκος Αυρήλιος, ρωμαίος αυτοκράτορας, με αρχαιοελληνική παιδεία, στο έργο του «Τα εις Εαυτόν» προτρέπει «ένδον σκάπτε». Όλοι συμφωνούν, όσοι, περί του εαυτού, φιλοσοφικά τυρβάζουν, ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος εύρεσης του κρυμμένου θησαυρού.
Ενώ, η βιολογική ύπαρξη συμβιβάζεται με τη σχετικότητα, η ψυχή και η συνείδηση παραμένουν ασυμβίβαστες για το λόγο ότι κατατείνουν στο απόλυτο. Η ψυχή ερχόμενη στην Τρίτη διάσταση ενσωματώνεται και μετέχει στη σχετικότητα. Η βιολογική ύπαρξη, ενστικτωδώς, αποφεύγει τη δοκιμασία. Ωστόσο, η αρχαία Ελληνική σοφία εκεί  παραπέμπει, στη δοκιμασία. Το ίδιο και ο χριστιανικός λόγος : «εἰσέλθετε δια τῆς στενῆς πύλης…» (κατ. Ματθ. 7,13) Ο λόγος είναι ότι μέσω των υπερβάσεων ο άνθρωπος εισχωρεί στη γνώση του εαυτού. Οι υπερβάσεις συντελούνται μέσω των δοκιμασιών και αποδίδουν τον άνθρωπο στη γνώση των άγνωστων δυνατοτήτων του και στην επίγνωση της πραγματικής υπάρξεώς του που δεν υπόκειται στο χρόνο.
 Όλος ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, όπως γνωρίζουμε, αποτελεί ένα τεκμήριο διαχρονικών αξιών. Έχοντας, ως γνώμονα, ο καθείς, τους κώδικες, οι οποίοι μας παραδόθηκαν στους Δελφούς (γνώθι σαυτόν, μηδέν άγαν, παν Έν) αντιλαμβάνεται τη ζωή, όχι, μόνον, μέσα στο γραμμικό χρόνο.
Για να μην επέλθει η λήθη προβαίνει, συνειδητά, σε υπερβάσεις ο αφυπνισμένος και όχι μόνον για να μην επέλθει η λήθη, αλλά για να γνωρίσει τις περαιτέρω δυνατότητές του. Βιώνει τη ζωή με τη μετοχή της ψυχής και της συνειδήσεως που είναι  άχρονες, κατά συνέπεια βιώνει το άχρονο παρόν.

Το παρόν είναι διαρκώς εν κινήσει, όπως η ζωή. Ο άνθρωπος, λοιπόν, που βιώνει το παρόν συνειδητά, βιώνει τη ζωή.

Σύμφωνα με τη  γραμμική αντίληψη του χρόνου (γέννηση, βιολογική ανάπτυξη, φθορά και θάνατος) ο άνθρωπος έχει αρχή και τέλος και  αυτό που εννοεί ως ζωή,  ταυτίζεται με το διάστημα ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατο.  Μ’ αυτό το σκεπτικό, νιώθει ανασφάλεια, την οποία για να καλύψει, υποσυνείδητα, καταφεύγει σε  υποκατάστατα των πραγματικών υπαρξιακών του αναγκών.
Η ανασφάλεια τον ωθεί στην απόκτηση  ιδιοκτησίας, καλλιεργεί την κτητικότητα επί προσώπων και πραγμάτων. Επίσης, από  ανασφάλεια ανάγει τη βιολογική νεότητα σε αξία. Έτσι, όμως χάνει την επαφή του με την πραγματική ζωή, το άχρονο παρόν, αναπολώντας άλλοτε το παρελθόν κι άλλοτε ανατρέχοντας στο μέλλον.
Στο διάλογο «Κρατύλος» του Πλάτωνος (περί ονομάτων ορθότητος) βρίσκουμε την νόηση σχετική με την έννοια της νεότητας. H κίνηση της διαρκούς ανανέωσης χαρακτηρίζει τα όντα που είναι νέα. «Εἰ δε βούλει, αὐτό ἡ «νόησις» του νέου ἐστίν ἓσις, το δε νέα εἶναι τα ὂντα σημαίνει γιγνόμενα ἀεί εἶναι·..»(Κρατύλος 411c,)
ἄν δε ἀκόμα θέλης κι αὐτό το ὄνομα, ἡ «νόησις» σημαίνει ὁρμήν (ἓσιν) προς το νέον, ὃταν δε λέγωμεν ὃτι τα ὄντα εἶναι νέα, σημαίνει ὅτι διαρκώς ἀνανεώνονται.

Συνεπώς, για την κατάκτηση της νεότητας, το ζητούμενο είναι η ανανέωση δια μέσου του Νοός. Αντιθέτως, σήμερα, έχει επικρατήσει η λάθος αντίληψη περί της νεότητας η οποία, όπως γνωρίζουμε, περιορίζεται σε μια μικρή χρονική περίοδο της ζωής του ανθρώπου.  Μ’ αυτό όμως το σκεπτικό της γραμμικής αντίληψης του χρόνου απαξιώνεται ο άνθρωπος, όσο περνάει η ηλικία του.
Στην ετυμολογία των ονομάτων των Ελληνικών λέξεων κρύβεται και το πραγματικό νόημα αυτού που η κάθε λέξη σημαίνει. Η  Ελληνική γλώσσα, αναμφίβολα αποτελεί έναν ανεκτίμητο θησαυρό! Από μόνη της είναι ικανή να μας προσεγγίσει στην ουσία και την αλήθεια.  Το νόημα, όμως, πολλών λέξεων έχει αλλοιωθεί με τον καιρό, π.χ. η λέξη «γέρος» έχει απαξιωτική σημασία. Σήμερα, σημαίνει το άτομο, που υπέστη τη φθορά και απέχει από το γίγνεσθαι, που έχει εισέλθει στο περιθώριο.  Η ίδια λέξη, ας μη ξεχνούμε, ότι προέρχεται από τη λέξη «ιερός», καθώς η σοφία, που υποτίθεται ότι αποκτά ο άνθρωπος με το πέρασμα του χρόνου, τον κάνει ιερό.
Εφόσον, η ζωή είναι κίνηση που επιτελείται με τη συγκίνηση, η συγκίνηση παραπέμπει στη Σχέση. Ταυτόχρονα, η συνειδητότητα, κατά την οποία ο άνθρωπος βρίσκεται στο παρόν με τη ψυχή και τη συνείδησή του, λειτουργεί με το πνεύμα του συνυπάρχειν.
Την επίγνωση ότι, η ζωή είναι σχέση, τη λαμβάνει δια μέσω της ψυχής και της συνειδήσεως κι είναι αποτέλεσμα της γνώσεως του Εαυτού.
Οι υπερβάσεις είναι ο μόνος τρόπος διάσωσης της υπάρξεως γιατί αυτές οδηγούν στην ελευθερία,  διασπούν τα όρια, μέσα στα οποία, κινδυνεύει ο άνθρωπος να περιορίσει την ύπαρξή του και να υποστεί τη λήθη.  Οι δυσκολίες και οι δοκιμασίες αποτελούν προϋποθέσεις για άθλους. Γεννιόμαστε για άθλους (γενέθλια) και μόνον η λέξη, αν ενσύψουμε σ’ αυτή, δίνει  το πραγματικό νόημα στη ζωή.
Η αρχαία Ελληνική σκέψη διευρύνει τους ορίζοντες του νου, έρχεται να ανοίξει νέους δρόμους, που αν ο άνθρωπος επιχειρήσει ν’ ακολουθήσει θα φθάσει στη γνώση του Εαυτού και τότε θα λάβει την επίγνωση ότι είναι ον συμπαντικό.
Aλκμήνη Κογγίδου

Ποιήτρια-δοκιμιογράφος

Πέμπτη 19 Μαΐου 2016

ΣΥΜΠΑΝ Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

ΣΥΜΠΑΝ
Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Στην Τρίτη διάσταση ο άνθρωπος υπόκειται στη λήθη· συνέπεια του γεγονότος ότι, καθώς εισέρχεται στο χωροχρόνο και μετέχει στη φυσική διάσταση, το σώμα δημιουργεί, μέσω του ενστίκτου της επιβιώσεως, έναν αποκλεισμό. Ο αποκλεισμός αυτός, που μοιάζει με φυλακή, αφορά μια περιοριστική αντίληψη στα όρια του ατομικού εγώ, των αισθήσεων και του γραμμικού χρόνου.
Τόσο, η ανάπτυξη του τεχνολογικού πολιτισμού, όσο και η επικράτηση της υλιστικής κοσμοθεωρίας, που έθεσαν στο περιθώριο τις οικουμενικές και διαχρονικές αξίες, συνετέλεσαν στη λήθη της ένθεης υποστάσεως του ανθρώπου. Βεβαίως, η αποτυχία αυτού του πολιτισμού μας δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε, ακόμα μια φορά.
Η ανάμνηση του Απόλυτου προϋποθέτει την αφύπνιση της μνήμης, την Α-λήθη.
Το Απόλυτο δεν υπόκειται στη σχετικότητα του χωροχρόνου στην οποία μετέχει ο άνθρωπος, ωστόσο για τον ίδιο αποτελεί μια ανάμνηση.
Παρά, την πλάνη και τις ψευδαισθήσεις, στον κόσμο της σχετικότητας υπάρχουν και οι δοκιμασίες που οδηγούν, πολλές φορές, σε αδιέξοδα, γεγονός που εγείρει την ανάμνηση του Απόλυτου, του νόστου που δεν καλύπτεται.
Πώς όμως ενώ υπόκειται στη λήθη, συμβαίνει η αφύπνιση;
Μπορεί να συμβεί η αφύπνιση με πολλούς τρόπους, αλλά, πάντοτε, δια μέσω της συγκινήσεως και της δοκιμασίας, αν ο άνθρωπος διατίθεται να μαθητεύσει! Η συγκίνηση προκαλείται μέσω της μεγάλης τέχνης, της μουσικής, του έρωτα, της επαφής με το κάλλος της φύσεως κλπ.
Η συγκίνηση αποδεικνύει το γεγονός της Σχέσεως, δηλαδή, ότι, τα πάντα λειτουργούν εν σχέση και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, από το μικρόκοσμο ως το μακρόκοσμο. Το «παν Εν» είναι ένας από του Δελφικούς κώδικες που δηλώνει την Ενότητα των πάντων και είναι μια ενδεικτική υπόμνηση της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων και ιδιαίτερα των μυστών!
Η λέξη σύμπαν είναι σύνθετη ( συν +παν) Η συγκίνηση μπορεί να προκληθεί με πολλούς τρόπους με σκοπό να οδηγήσει τον άνθρωπο στη συνειδητότητα της Ενότητας, (γιατί η Ενότητα είναι μια πραγματικότητα που ήδη υπάρχει και μέσα στη σχετικότητα του χωροχρόνου, αλλά η συνειδητότητα αυτής είναι το ζητούμενο).
Η επίγνωση της Ενότητας είναι ένα αποτέλεσμα της γνώσεως του Εαυτού. Το «γνώθι σ’αυτόν» και το «μηδέν άγαν» συνιστούν συμπαντικούς κώδικες και εκφράζουν, ο καθείς, μαθηματικά και φιλοσοφικά, την ηθική μετοχή του ανθρώπου στο όλον.
Η συγκίνηση, μέσω της ευαισθησίας της ψυχής, παραπέμπει στη Σχέση και η Σχέση προσφέρει τη συνειδητότητα της Ενότητας.
Η ψυχή ως ευαισθησία και η συνείδηση ως επόπτης, δεν αγνοούν τη λεπτομέρεια, η οποία αποτελεί συνεκτικό μέρος του σύμπαντος. Δια αυτής, η ψυχή συλλαμβάνει τις λεπταίσθητες συνιστώσες ,οι οποίες αποτελούν μέρος του όλου.
Το Απόλυτο είναι υπερβατικό κι απρόσιτο, ωστόσο η αλήθεια (α-λήθη ) δεν παραμένει απρόσιτη. Δια μέσω της αλήθειας, δηλαδή της μνήμης, επιστρέφει σε μια γνώση την οποία κατείχε. Αλλά, αυτό δεν αρκεί, χρειάζεται να βιώνει τη ζωή στο χωροχρόνο, εναρμονισμένος με αυτήν την γνώση.
Το μέτρο είναι μια μαθητεία στην οικονομία του σύμπαντος. Ο προσαναταλισμός στην θεία αρμονία δίνεται μέσα από τους τρεις κώδικες : «το γνώθι σαυτόν», «μέτρον άριστον», «μηδέν άγαν» και το «παν εν».
Καθώς το «γνώθι σαυτόν» λειτουργεί αναφορικά προς τον άλλον, ο προσανατολισμός της αυτογνωσίας είναι προσανατολισμός ζωής και οδός που άγει στη Σχέση. Το μέτρο που είναι άριστο, χρειάζεται ανά πάσα στιγμή. Χωρίς την επίγνωση του μέτρου δεν μπορεί να υπάρξει συντονισμός με τη θεία αρμονία και κάθε παραβίαση του μέτρου έχει συνέπειες.
Η αρχή της Ενότητας των πάντων ( «το παν εν») ερμηνεύει πως ο άνθρωπος φθάνει στη γνώση του εαυτού μέσω της γνώσεως του άλλου. Γνωρίζουμε αυτό που είμαστε πραγματικά (τον εαυτό) μέσω της σχέσεως. Γνωρίζοντας τον άλλον, γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Αν, όμως, δεν υπήρχε η αρχή της Ενότητας, τότε το παραπάνω, δεν θα ίσχυε, ισχύει, ακριβώς, για το λόγο ότι τα πάντα είναι Εν!
Παρά, τη δυνατότητά του, να οδηγηθεί ο άνθρωπος στη συνειδητότητα της Ενότητας, εξακολουθεί να αισθάνεται το ανικανοποίητο. Υπάρχει ένα κενό ως προς το Απόλυτο. Το ανικανοποίητο, που αφήνει στον άνθρωπο η σχετικότητα, ενεργοποιεί τον νόστο.
Ο ίδιος ως φορέας της ψυχής και της συνειδήσεως, έχοντας τη δυνατότητα να συναισθανθεί, να συγκινηθεί κομίζει την ανάλογη ευθύνη. Αυτή η ευθύνη του υπαγορεύει έναν ηθικό βίο, ο οποίος είναι έκφανση της επιγνώσεως της αλήθειας. Η συνείδηση ειδοποιεί για την πραγματικότητα που αφορά τη Σχέση. Έτσι, ως μέρος του όλου, αποκτά και την επίγνωση της Ενότητας και τον τρόπο ως προς τον οποίο θα διαχειριστεί τις δημιουργικές του δυνατότητες (τάλαντα).
Ο Λόγος προσφέρει τον προσανατολισμό προς το Απόλυτο (τον Πατέρα). «Εγώ είμαι η οδός η αλήθεια και η ζωή· κανείς δεν πάει κοντά στον Πατέρα εκτός αν περάσει από μένα».(Ιωνν.14,6) Προσεγγίζει και την ευαισθησία της ψυχής, ενώ, παράλληλα, ενεργοποιεί τη συνείδηση. Η Αλήθεια προσωποποιείται στον Θεάνθρωπο και δια Αυτού γίνεται η μύηση στο Απόλυτο. Ο Θεός Λόγος γίνεται εκφραστής του Απόλυτου που αποτελεί την κατάληξη, η οποία αναφέρεται ως θεία τελειότητα, η συν Θεώ μετοχή του ανθρώπου στο Όλον.
Ο λόγος Του :«Να γίνετε, λοιπόν, κι εσείς τέλειοι όπως τέλειος είναι και ο Πατέρας σας ο ουράνιος»» (Ματθ. 5,48) δεν μπορεί να πραγματωθεί χωρίς ενθουσιασμό!
Ο ενθουσιασμός είναι μια απόδειξη της ένθεης φύσεως που φέρει ο άνθρωπος και ενεργοποιεί τις άγνωστες δυνατότητες, οι οποίες του προσφέρουν και την περαιτερω αυτογνωσία.
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος

ΠΑΣΧΑ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΖΩΗ



ΠΑΣΧΑ
ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΖΩΗ
Το αληθές του βίου δεν υπακούει σε συμβατικούς κανόνες και δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό μέσω των αισθήσεων και του πνεύματος που επικρατεί στον κόσμο. Γι’ αυτό το λόγο ο Χριστός αποτέλεσε και αποτελεί σημείον αμφιλεγόμενον, εξάλλου το είπε πως θα διχαστούν εξαιτίας Του καθώς όλοι δεν θα Τον αποδεχθούν (βλέπε κατ. Ματθαίον 10, 34-36). Είναι φυσικό επακόλουθο αυτό να συμβεί, γιατί δεν είναι εύκολος ο προσανατολισμός στο Απόλυτο. Ακόμα και οι Χριστιανοί δεν συνέστησαν μια κοινωνία αγάπης κι ένα πρότυπο αληθούς βίου, αν εξαιρέσουμε την πρωτοχριστιανική κοινωνία αρχικά και μετέπειτα τις περιπτώσεις σύστασης μοναστικών κοινοβίων και μεμονωμένων αναχωρητών, ησυχαστών, όσιων, αγίων κα. Ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, ένας από τους τελευταίους μυστικούς του Βυζαντίου, έλεγε ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να φύγει από τον κόσμο για να βρει τον Θεό, αφού ο Θεός είναι πανταχού παρόν. Η προσπάθεια της εφαρμογής του λόγου του Θεού και της πραγμάτωσης στην καθημερινή ζωή μπορεί να γίνει όπου κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος και ο σκοπός πάντως της διδασκαλίας δεν είναι η μόνωση του ανθρώπου αλλά η κοινωνία σχέσεως με τον άλλον, γι αυτό και προτείνει την εντολή «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν».
Η απιστία και η δυσπιστία, ακόμη, και η υποκρισία, είναι αποτελέσματα της σχετικότητας στην οποία ο άνθρωπος βρίσκεται υποκείμενος. Δια μέσω του ενστίκτου της επιβιώσεως, δεν είναι δυνατόν, ποτέ, να εξαρθεί από τα φαινόμενα και από τον αισθητό κόσμο, στον υπεραισθητό! Υποκείμενος στο ένστικτο της επιβιώσεως και στις βιολογικές και βιοτικές ανάγκες, περιορισμένος στις αισθήσεις, καλλιεργεί μια αντίληψη ζωής, η οποία του δημιουργεί έναν κλοιό. Αυτός ο κλοιός, που γίνεται και αποκλεισμός, μέσα από το σώμα, αντιτίθεται στην πορεία της αυτογνωσίας του και στην μη αισθητή, αλλά υπαρκτή πραγματικότητα, την πραγματικότητα της σχέσεως, αυτήν που μόνον ο Λόγος αποκαλύπτει. Στην εποχή μας, βέβαια, για την πραγματικότητα της σχέσεως και τους νόμους (αλληλεπίδραση) που τη διέπουν, μας πληροφορεί η επιστήμη. Αλλά μέσω του Λόγου γίνεται βιωματικά η προσέγγιση στους νόμους της ζωής καθώς, παράλληλα, προωθείται η αυτογνωσία. Μέσω της αυτογνωσίας προσφέρεται ο άνθρωπος στη σχέση ως δέκτης και πομπός και ως συνειδητή μονάδα ευθύνης, μετέχει στο όλον.
Αντιθέτως, όσο παραμένει σ’ αυτήν την δεσμευτική απομόνωση, τόσο περισσότερο δεν αντιλαμβάνεται τη ζωή που λειτουργεί εν σχέση με τον άλλον και το όλον κι αυτό επιδεινώνεται από την απουσία επιγνώσεως. που δημιουργεί τις προϋποθέσεις των ενοχών.
Η σωτηριακή παρέμβαση του Λόγου στην ανθρωπότητα, η εκφρασμένη μέσα από το Θείο Σχέδιο, περιλαμβάνει την ενσάρκωση του άχρονου και άναρχου Θεού Λόγου, τη Γέννηση, τη Βάπτιση, τη Μεταμόρφωση, τη Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του. Κι όλα αυτά και καθένα απ’ αυτά είναι μεγάλα Μυστήρια που συνιστούν και μυητικά στάδια της ανθρώπινης συνειδήσεως και ψυχής.
Ο ίδιος ο άνθρωπος φτάνει σε μια ακραία στιγμή της διάσπασης των ορίων του μέσω της μυήσεως στο Λόγο. Αυτό, φυσικά, προϋποθέτει πορεία αυτογνωσίας και στάδια αυτοσυντριβής. Μέσω των δοκιμασιών, που διασπούν τα όριά του και της μαθητείας του, προσεγγίζει, εσωτερικά, τον Χριστό. Αυτή όμως η προσέγγιση δεν μπορεί να γίνει από τον άνθρωπο, εάν δεν του έχει δοθεί η δύναμη άνωθεν, από τον Πατέρα.
Τη διάσπαση των ορίων μπορούμε να την ερμηνεύσουμε κι αλλιώς ως αυτοταπείνωση ( μηδέν).
Το μηδέν είναι σχετικό με το Άπειρο!
Η εκμηδένιση του ανθρώπου δεν έχει νόημα, χωρίς τη διεύρυνση των ορίων της αντιλήψεώς του. Γι’ αυτό η εκμηδένιση και η αυτοταπείνωση θα πρέπει να ειδωθούν ως μέσον επιγνώσεως της αλήθειας του Εαυτού και αποκάλυψεως του εσωτερικού κόσμου της ψυχής. Η έξαρση από τη σχετικότητα συμβαίνει ως μια θεία Ένωση θα λέγαμε, όπου το ένα σημείο με το άλλο συναντώνται (το μηδέν και το Άπειρο)!.
Η απόλυτη αυτοταπείνωση λαμβάνει χώρα κατά το μέγα Μυστήριο της Σταυρώσεως του Θεού Λόγου! Η Σταύρωση έγινε για ολόκληρη την ανθρωπότητα αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά. Ο άπειρος, άναρχος και άχρονος Λόγος, ο έχων εξουσία όλων των φυσικών και υπερφυσικών, αποποιείται κάθε εξουσίας και παραδίδεται, εκουσίως, στον Σταυρικό θάνατο, που είναι η έσχατη ταπείνωση!
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέει στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, ότι θα επιστρέψει εις τον Πατέρα με τον οποίον είναι Έν, από προ καταβολής κόσμου.
Το θαυμάσιο αυτό σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου, εκφράζεται στο πρόσωπο Του, αλλά ας υπενθυμίσουμε με τα ίδια του τα λόγια, πόσο απόλυτα συνειδητά προβαίνει στην εκπλήρωση αυτού του Σχεδίου : «δια τοῦτο ὁ πατήρ με ἀγαπᾷ ὅτι ἐγώ τίθημι την ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν. Οὐδείς αἴρει αὐτήν ἀπ’ ἐμοῦ, ἀλλ’ ἐγὼ τήθιμι αὐτήν ἀπ’ἐμαυτοῦ· εξούσιαν ἔχω θεῖναι αὐτήν, και ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν· ταύτην τὴν ἐντολήν ἔλαβον παρά τοῦ πατρός μου». (κατ. Ιωάνν. 10, 17-18 )
Στους μαθητές Του απευθυνόμενος, αναφέρουμε αποσπασματικά : Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρά ἡ ἐμῇ ἐν ὑμῖν μείνη καὶ ἡ χαρά ὑμῶν πληρωθῇ αὕτην ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς. μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ. ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐάν ποιῆτε ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαι ὑμῖν. οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τι ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἅ ἤκουσα παρά τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν..» (κατ. Ιωανν. Κεφ. 15, στιχ. 13-17)
Όταν ο ίδιος ο Θεός Λόγος προβαίνει σ’ αυτήν την αυτοθυσία, ο σκοπός είναι να δείξει το δρόμο στον άνθρωπο και δεν του προτείνει το Γολγοθά, χωρίς ο ίδιος να Τον υποστεί.
Συνήθως, δεν θέλει να εξαρθεί ο άνθρωπος απ’ αυτό που γνωρίζει, έχει, κατέχει κλπ.. Ως, επι τω πλείστον, συνδέεται με το σώμα του (κατά τον Πλάτωνα το σώμα έχει διττή σημασία, σήμα ή τάφος), αλλά αυτό μπορεί να γίνει η φυλακή του, αυτός είναι, λοιπόν, ο λόγος που μεσολαβεί η σταύρωση για να καταργηθεί αυτό το όριο και οι συναφείς εξαρτήσεις. Επιχειρεί ο άνθρωπος που επιθυμεί την αυτογνωσία του, την αποδέσμευση από τη σχετικότητα και απ’ όλες τις εξαρτήσεις οι οποίες δεν έχουν σχέση με την Αγάπη που είναι δυνατότητα εκ του περισσεύματος της καρδιάς αλλά και υπέρτατη Γνώση. Το μηδέν στο οποίο θα φθάσει δεν σημαίνει απώλεια αλλά διάσπαση των περιοριστικών ορίων και εύρεση των δικών του δεδομένων που φέρει ως μοναδικότητα εν δυνάμει.
Όταν λέει ¨γίνεσθε ως τα παιδία ότι αυτών εστί η Βασιλεία των Ουρανών» αυτό συνιστά μια θεολογική και φιλική πρόταση. Το παιδί διατηρεί τη μνήμη. Επιστρέφει στο «Είναι». Το παιδί που αποζητά το φίλο του για να παίξει το παιχνίδι της ζωής, γνωρίζει ότι υπάρχει συνυπάρχοντας. Το παιχνίδι αυτό όμως είναι άσχετο με το πνεύμα του κόσμου, ελεύθερο από ενοχές, γυμνό από ψεύτικα στολίδια και υποκριτικά φορτώματα και τίτλους ( τους οποίους τόσο μοχθεί κανείς να αποκτήσει, προκειμένου να καταξιωθεί εν τω κόσμω), ενθουσιάζεται καθώς εκφράζει το θεό που έχει μέσα του, συγκινείται και βιώνει το παρόν, το άχρονο παρόν, αμέριμνο για το μέλλον (με την έννοια του γραμμικού χρόνου), γιατί εμπιστεύεται τον Ουράνιο Πατέρα του.
Το παιδί αυτό, που αναφέρουμε έχει μυηθεί μέσω του Λόγου σε μια άλλη αντίληψη ζωής. Εντός κάθε ανθρώπου, θα λέγαμε, υπάρχει το παιδί αυτό, εάν ανακαλύψει τη σχέση με το Λόγο. Τότε, το Πάσχα θα γίνει το πέρασμα στον αληθή βίο, που οδηγεί στην αδιάλειπτη ζωή, με την προϋπόθεση ότι η ύπαρξη διατίθεται στην Αλήθεια.
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος

H TEXNH ΩΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗ



Η ΤΕΧΝΗ ΩΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Η Τέχνη που δεν περιορίζεται στα όρια του χωροχρόνου, συγκινεί πολλούς ανθρώπους ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου, εθνικότητας αλλά και προσωπικά τον καθένα· «… η Τέχνη δεν είναι για τους πολλούς…ούτε για τους λίγους, είναι, πάντα, για τον καθένα χωριστά», όπως διατύπωσε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ στον Άμλετ.
Καθώς, ο άνθρωπος, υπό την επίδραση των αισθήσεων, μετέχει στην πλάνη, είναι σαν να βαδίζει ως αγνοών και αγνοούμενος σε άγονο τοπίο, ακόμα κι αν η εργασία του ή το επάγγελμά του, τον φέρει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους. Ιδιαίτερα, ο σύγχρονος άνθρωπος που υφίσταται εντατικούς ρυθμούς ζωής, στις αφιλόξενες μεγαλουπόλεις απομακρύνεται από ερεθίσματα, τόσο φυσικά, όσο και μεταφυσικά, που σκοπό έχουν να τον συνδέσουν με την ιερότητα της ζωής.
Eερεθίσματα ικανά να προκαλέσουν την έξαρση από μια ζωή μηχανοποιημένη, προσφέρει η Τέχνη που σκοπεύει στην ενθύμηση της ένθεης υποστάσεως. Η λήθη και ο λήθαργος μπορεί να ανατραπούν, κάποια στιγμή, μέσω της αφυπνιστικής επιδράσεως του θεάτρου, της ποιήσεως, της πεζογραφίας και άλλων μορφών Τέχνης, οι οποίες αποσκοπούν στην ενθύμηση της τελειότητας και της αφθαρσίας που αποτελούν ιδιώματα του απόλυτου. Γι’ αυτό, άλλωστε, εμπνέουν δέος τα ανεπανάληπτα αριστουργήματα της γλυπτικής τέχνης της Κλασσικής Ελλάδας, όπως ο Ηνίοχος, η Αφροδίτη της Μύλου, η Νίκη της Σαμοθράκης και τόσα άλλα...
Για τον καλλιτέχνη –δημιουργό, η συγκίνηση προκαλεί το ερέθισμα που κινεί το νήμα της έμπνευσης. Όσο πιο υψηλό είναι το επίπεδο συνειδητότητας του καλλιτέχνη, τόσο πιο μεγάλο είναι σε αξία το έργο που παράγει και η ικανότητά του να συγκινήσει βαθιά ή να προκαλέσει μια ανατροπή στις αντιλήψεις των ανθρώπων της εποχής του. Μια ιδιότητα των έργων τέχνης, με διαχρονική αξία, είναι ότι συνδέουν τον άνθρωπο με την αγνοημένη του ύπαρξη και, παράλληλα, ανατρέπουν συμβατικότητες που στηρίζουν την υποκρισία. Τα έργα αυτά προσφέρουν τη δυνατότητα, στον άνθρωπο κάθε εποχής, να συνδεθεί με το εσώτερο Είναι του, να δει με άλλα μάτια τη ζωή, το σύμπαν. Τα έργα των μεγάλων δημιουργών υπηρετούν πανανθρώπινες αλήθειες, που δεν υπόκεινται στο χρόνο και έχουν τη δύναμη, που κυοφορεί η αλήθεια, τη δύναμη τόσο της αφυπνίσεως, όσο και της συγκινήσεως!
Η επαφή με έργα μεγάλης πνοής, είτε αυτά αφορούν την ποίηση, είτε τη μουσική, γίνεται ως μια αποκάλυψη ενός κόσμου εσωτερικής ομορφιάς και υπερβατικής φύσεως. Ασκεί παιδεία ψυχής η οποία κρατάει ενεργό την ύπαρξη. Δεν επηρεάζει τον άνθρωπο φορτικά, προσφέροντάς του πληροφορίες αλλά αποκαλύπτει στον ίδιο, τη σχέση του με την υπερβατική του φύση, η οποία του αποδεικνύει ότι είναι μέρος του σύμπαντος, οπότε τον αποδεσμεύει από το χώρο και το χρόνο.
Όταν ο καλλιτέχνης- δημιουργός, λαμβάνει τη γνώση εξ’ αποκαλύψεως, ανάγει τη τέχνη του στο απόλυτο, κατατείνοντας σ’ αυτό. Εδώ συμβαίνει ένα μυστήριο, γιατί ο καλλιτέχνης για να φθάσει να υπερβεί τα όριά του, εκμηδενίζεται και χρησιμοποιεί τον εαυτό του και τη ζωή του ως μέσον.
Οι μεγάλοι καλλιτέχνες δοκιμάστηκαν, με τρόπο επικίνδυνο, σε σημείο να κλονιστούν και να χάσουν τον ενθουσιασμό τους για τη δημιουργία. Απέδειξαν όμως ότι δεν έχει όρια η αντοχή του ανθρώπου, πάλεψαν με τον εαυτό τους. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά μέσα στην ιστορία της τέχνης.
Το θέμα που αναφέρουμε εδώ, τώρα, έχει σκοπό να υπογραμμίσει, εκ νέου, την αξία και τη σημασία της τέχνης, την οποία τόσο χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Κι είναι δίκαιο, μέσα στην άχαρη καθημερινότητά του, να της δώσει την θέση που της αξίζει και αρμόζει σ’ αυτήν την Τέχνη. Είναι τροφή που αναζωογονεί τη ψυχή και του δίνει την ελευθερία της απεξάρτησης από τα συμβατικά όρια και από την περιοριστική αντίληψη των αισθήσεων.
Η εκτίμηση της αξίας των έργων τέχνης, είναι πιο αντικειμενική και ολοκληρωμένη, όταν γνωρίζουμε και το τίμημα που καταβλήθηκε από κάθε δημιουργό. Μελετώντας τις βιογραφίες των μεγάλων δημιουργών, ο άνθρωπος αποκτά μια οικειότητα με τα έργα τους και τους ίδιους και μια συναισθηματική σχέση η όποια ψυχαγωγεί και συμβάλλει στην προσωπική παιδεία. Έτσι, η επανάληψη των ρυθμών της καθημερινότητας, διακόπτεται μ’ ένα ευχάριστο διάλειμμα που προσφέρει τον ενθουσιασμό.
Μέσω της συγκινήσεως συντελείται η έξαρση από το χρόνο και από το αίσθημα της μοναξιάς μέσα στον κόσμο. Διακόπτεται η ασύνειδη ροή ζωής. Παράλληλα, δίνεται στον ίδιο η ευκαιρία να βιώσει την αγνοημένη του ύπαρξη, η οποία δεν βρίσκει έδαφος μέσα στις συμβατικές σχέσεις.
Κάθε μορφή Τέχνης έχει την ιδιαίτερη συμβολή της στην παιδεία και είναι αδύνατον κάνοντας μια μικρή αναφορά να αναφερθούμε σε κάθε μία ξεχωριστά, απλώς ο καθένας θα πρέπει να βρει τον δικό του προσωπικό τρόπο προσέγγισης.
Η συγκίνηση προκαλεί την ανάμνηση του θείου στοιχείου που υπάρχει αγνοημένο και περιφρονημένο από το καθεστώς των συνθηκών ζωής.
Ο σκοπός και η αποστολή της Τέχνης ως κατάθεση ψυχής είναι η ενθύμηση του θείου, του υπερβατικού, αλλά, μόνον ως καρπός του Πνεύματος έχει διαχρονική αξία.
Είναι πολύ σημαντικό, έτσι καθώς επέρχεται η λήθη μέσα από έναν μαζικό τρόπο σκέπτεσθαι που καταργεί τον άνθρωπο ως μονάδα και μοναδικότητα, να καταφύγει κανείς στην παιδεία της Τέχνης που προσφέρει την ευκαιρία να αποσπασθεί για να γνωρίσει τον εαυτό του και να πλησιάσει το Είναι του, την ύπαρξή του.
Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται μέσα από τον ενθουσιασμό και τη συγκίνηση το όλον και τη θεία αρμονία. Αυτή είναι η ευεργεσία της Τέχνης και τα παραδείγματα είναι άπειρα. Το πιο ουσιαστικό όμως που προσφέρει η Τέχνη στον άνθρωπο είναι ότι του δίνει την ευκαιρία να βιώσει το άχρονο διηνεκές.
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Εικόνα:ελαιογραφία σε μουσαμά "Οι νύμφες της κρήνης των αθώων βρεφών" Δια χειρός Sioti Chris

Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ (ο Κανένας)

Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ
(«Ο Κανένας»)
Η Ομήρου Οδύσσεια σηματοδοτεί την ανθρώπινη μετάβαση από το γήινο πεδίο στο υπερβατικό. Οι άθλοι του Οδυσσέα, για τους οποίους μας ειδοποιεί ο μέγιστος των ποιητών, αποτελούν πορεία αυτογνωσίας και προϋπόθεση ώστε να διασωθεί η ανάμνηση και να μην αποπροσανατολιστεί ο άνθρωπος από τον ένθεο προορισμό του.
Ο Όμηρος λειτουργεί ως μύστης, περιγράφοντας, με θαυμαστή λεπτομέρεια την περιπέτεια, ουσιαστικά, της επιστροφής της ψυχής στον πραγματικό της προορισμό, μέσω των άθλων που επιτελεί σ’ όλο το διάβα της πορείας της. Και, ιδιαιτέρως, θαυμαστό είναι το γεγονός, ότι ο Όμηρος είχε τη διόραση ώστε να «βλέπει» τα ορατά και τα αόρατα και να διαθέτει τη γνώση των φυσικών και υπερφυσικών φαινομένων!
Αδυνατούμε να εκτιμήσουμε το θαύμα του Ομηρικού λόγου στην πληρότητά του, μέσω του οποίου γίνεται μια διαχρονική πρόταση, ιδιαίτερα στον Έλληνα ώστε να εντρυφήσει στο νόημα της ζωής και κυρίως να αντιμετωπίσει τη ζωή ως σύγχρονος Οδυσσέας. Κατά την πορεία της αυτογνωσίας έρχεται αντιμέτωπος με τον κατώτερο εαυτό του, τον υποτάσσει και κυριαρχεί σ’ αυτόν, με τη βοήθεια της θεάς της Σοφίας (Αθηνά) . Άλλωστε, η κατάκτηση γνώσεων, σχετικών μ’ αυτό που είναι ο ίδιος και ακόμα δεν το γνωρίζει, φυσικά, προϋποθέτει άθλους, καθώς, μέσω της σχετικότητας, μετέρχεται αντιθετικών δυνάμεων, που εντός του κυοφορεί.
Δεν είναι ένα επίτευγμα ακατόρθωτο για τον άνθρωπο· χωρίς όμως την σωστή αξιολόγηση της ζωής, η οποία δεν διακόπτεται αλλά συνεχίζεται από τη μια διάσταση στην άλλη, θα ήταν αδύνατο.
Ο Οδυσσέας συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή, ενώ το σπήλαιο αποτελεί ένα σύμβολο του συλλογικού ασυνειδήτου μέσα στο οποίο η ψυχή χάνει την ταυτότητά της και γίνεται ο Κανένας, όνομα με το οποίο ο Οδυσσέας συστήνεται στον Κύκλωπα.
“Κύκλωπα, τ' ὄνομά μου θές ; Ἐγὼ σ' τὸ φανερώνω•
κι ἐσὺ τὸ δῶρο ποὺ ἔταξες νὰ μὲ φιλέψης τώρα.
Κανένας ὄνομα ἔχω ἐγώ• Κανένα μὲ φωνάζουν κι ἡ μάνα μου κι ὁ κύρης μου, κι οἱ ἄλλοι μου οἱ συντρόφοι.”
Ομήρου Οδύσσεια [ραψωδία ι στίχ.364-367 (έμμετρη μετάφρ. Αργύρη Εφταλιώτη) ]
Ο Οδυσσέας αυτοχαρακτηρίζεται « ο Κανένας», γεγονός που σημαίνει ότι έχει την επίγνωση του κινδύνου και της απώλειας του εαυτού του μέσα στο σπήλαιο (συλλογικό ασυνείδητο).
Η επίγνωση του κινδύνου, βέβαια, είναι πρωταρχική στην πορεία της αυτογνωσίας. Καθώς συνειδητοποιεί ο άνθρωπος τον κίνδυνο, εστιάζει την προσοχή του στον αυτοέλεγχο, χρησιμοποιεί τον νου και μάχεται ενάντια σε ό,τι τον παγιδεύει.
Ο άνθρωπος δεν έχει την επίγνωση του κινδύνου χωρίς την αυτοπαρατήρηση. Είναι γεγονός, ότι, μέσω του ατομικού εγώ, έχει σχέση με το συλλογικό ασυνείδητο και τότε, παθητικά, παραχωρεί την ύπαρξή του στους άλλους, τους πολλούς («όταν είμαι οι άλλοι /είμαι ο κανένας»).
Κι αυτή η απουσία επιγνώσεως είναι καθοριστική, με αποτέλεσμα να χάνει τη μνήμη και να αποσυνδέεται από τη μοναδικότητά του.
ΣΠΟΥΔΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ
Όταν είμαι ο Ένας
Είμαι ο άλλος
Όταν είναι δύο
Είμαι ο τρίτος
Όταν είμαι οι άλλοι
Είμαι ο κανένας
Διαπνέομαι από τα χαμηλότερα ρεύματα
Που κατακρατούν το μίασμα
Άγομαι και φέρομαι απ’ αυτά
Άγω και φέρω τους πολλούς
Καθώς και οι πολλοί εμένα
(Ποιητική συλλογή Α Κ. ΣΧΕΔΙΑ)
Το ατομικό εγώ προσφέρει το έδαφος ώστε να καλλιεργηθεί, ανεξέλεγκτα, κάθε είδους υποβολή που προέρχεται από το συλλογικό ασυνείδητο κι απ’ ό,τι συνιστά το κατεστημένο, τις αντιλήψεις, τις συνήθειες που επικρατούν στο πνεύμα των πολλών. Υπάρχει μια σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ του εγώ και του κόσμου. “ΕΓΩ είναι ένας άλλος” γράφει ο Rimbaud. Και ο Γεώργιος Σεφέρης, σχολιάζοντας στο δοκίμιό του «Το ημερολόγιο της Κυρίας Έρσης», γράφει: «αυτό που λέγεται εγώ μπορεί ν’ ανήκει σε πολλούς ανθρώπους..» Ασφαλώς και ανήκει σε πολλούς ανθρώπους, θα λέγαμε, για το λόγο ότι το εγώ, που είναι δέκτης σχηματοποιείται από τις επιρροές των άλλων, όχι όμως μόνον απ’ αυτές, φέρει και καταβολές!
Το «εγώ» αποτελεί έναν, κατ’ επίφαση, θώρακα αυτοπροστασίας. Ουσιαστικά, όμως, πρόκειται για αποκλεισμό καθώς ο άνθρωπος παραμένει μέσα στο χώρο της σχετικότητας ως αγνοών και αγνοούμενος.
Ο καθείς αποτελεί μια μοναδικότητα ανεπανάληπτη, δεν έχει όμως αποκτήσει επίγνωση της μοναδικότητάς του κι όταν την αποκτήσει δεν είναι εύκολο να τη διατηρήσει στη σχετικότητα του χωροχρόνου· αυτό προϋποθέτει άθλους.
Το ατομικό εγώ, που ισχυροποιείται, μέσω του ενστίκτου της επιβιώσεως, μάχεται την επίγνωση της μοναδικότητας και έρχεται σ’ αντίθεση με τον αγώνα της αυτογνωσίας.
Η υλιστική κοσμοθεωρία και το σύστημα που επικρατεί, κατέλυσε κάθε τέτοια ανάμνηση, δημιούργησε την εντύπωση του γραμμικού χρόνου, κατά την οποία, η ζωή αρχίζει με τη γέννηση και τελειώνει με το θάνατο και διέγραψε, μέσα σ’ αυτή τη διαδρομή, την υπαρξιακή ανησυχία. Έτσι, η ύπαρξη ενταφιάσθηκε μέσα στην αντίληψη του γραμμικού χρόνου που απέσπασε τον άνθρωπο από την ανησυχία, η οποία, βέβαια, εάν υπήρχε θα κρατούσε ζώσα την ύπαρξή του μέσα στο συνεχές παρόν.
Σε κάθε προσπάθεια που επιχειρεί ο άνθρωπος να ξεχωρίσει, εκφράζοντας την ύπαρξή του δημιουργικά, δέχεται πολεμική.
Οι άθλοι, λοιπόν, θα χρειαστούν, όχι μόνον, για να αντιμετωπίσει τις δικές του αδυναμίες αλλά και για να αντιμετωπίσει τους άλλους, που έρχονται αντιμέτωποι σ’ αυτή του την πορεία.
Όταν ο άνθρωπος γίνει ο εαυτός του, τότε είναι ο Ένας («Όταν είμαι ο Ένας /
Είμαι ο άλλος»)που σημαίνει ότι έχει τη δυνατότητα και την ελευθερία να γίνει ο άλλος, να τον κατανοήσει και συνεπώς να τον αντιμετωπίσει σωστά, χωρίς να χάνεται.
Δεν υπάρχει στιγμή που δεν συμβαίνει κάποια μεταβολή, μέσα στη ροή των πραγμάτων( « τα πάντα ρει και ουδέν μένει») κατά τον Ηράκλειτο.
Εάν, λοιπόν, χάσει την ανάμνηση και την ανησυχία που κρατά ζωντανή την ύπαρξή του και τον συνδέει με τη ψυχή και τη συνείδηση, τότε είναι επόμενο να μην διαχειρίζεται το χρόνο σωστά.
Το συλλογικό ασυνείδητο κρύβει τον κίνδυνο της απώλειας, μέσα σ’ αυτό η σχετικότητα μεσολαβεί και επέρχεται η λήθη. Ως επι τω πλείστον, ο άνθρωπος δεν θέλει να διαφέρει από τους άλλους για να μη νιώθει μοναξιά, θέλει να είναι αποδεκτός και δεν διαγωνίζεται ως προς το να κρατήσει ακέραιη την ανάμνηση της υπαρξιακής του αλήθειας, για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους είναι, ότι κανένας δεν του το ζητάει αυτό, ούτε η κοινωνία, ούτε η οικογένεια, επομένως υπόκειται τη λήθη. Η διαφορά είναι λεπτή εάν την υπόκειται με επίγνωση ή ανεπίγνωτα!
Ο Οδυσσέας δίνει το όνομα ο Κανένας μέσα στο σπήλαιο του Κύκλωπα Πολύφημου, αυτό δείχνει ότι είχε επίγνωση. Αν αντιπαραβάλουμε το σπήλαιο με το συλλογικό ασυνείδητο, ο κίνδυνος αυτός, της λήθης, συμβαίνει ως επί τω πλείστον ανεπίγνωτα.
Η υπαρξιακή ανησυχία στη σχετικότητα του χωροχρόνου, είναι απαραίτητη ώστε να διατηρηθεί η αλήθεια πως ο άνθρωπος είναι παιδί του σύμπαντος.
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ


Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ
Η μνήμη είναι καθοριστική στην πορεία της αυτογνωσίας, γίνεται, ταυτόχρονα, οδός και επίγνωση υπαρξιακού προορισμού. Ο Οδυσσέας κλείνει τα ώτα των συντρόφων του για να μην υποστούν τις Σειρήνες και αποπλανηθούν και ξεχάσουν, ο ίδιος, όμως, αντιμετωπίζει το θελκτικό τους τραγούδι, δεν αρνείται να υποστεί τη γοητεία αυτή, δεν φοβάται την αποπλάνηση, θέλει να τη γνωρίσει και να την αντιμετωπίσει μ’ όλες του τις δυνάμεις. Αυτό συμβαίνει γιατί έχει τη μνήμη της προελεύσεως και του προορισμού του.
Δεν είναι, βέβαια, η μόνη δοκιμασία του Οδυσσέα, που αποδεικνύει ότι ο Ομηρικός ήρωας διατηρεί τη μνήμη, σ’ αντίθεση με τους συντρόφους του, τους οποίους, γνωρίζοντας, ότι δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αυτήν την πρόκληση, προσπάθησε να τους προστατεύσει. Ο ίδιος, έχοντας αυτογνωσία, δεν φοβάται μήπως λησμονήσει το σκοπό του ταξιδιού του, που είναι η επιστροφή στην Ιθάκη. Μπορούμε να πούμε, λοιπόν, ότι και κάθε άνθρωπος που έχει αυτήν την μνήμη, όπως ο Οδυσσέας, δεν αποπλανάται, διατηρεί ζώσα την ύπαρξή του και αξιολογεί το χρόνο διαφορετικά.
Ο υπαρξιακά αφυπνισμένος, ενώ ζει στη σχετικότητα, είναι σημαδεμένος ανεξίτηλα από αυτήν την μνήμη, γι’ αυτό το λόγο κατέχεται από το νόστο του Απόλυτου, που γίνεται κίνητρο πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας και παραμένει ηθικά ασυμβίβαστος. Χωρίς, αυτήν, άλλωστε, δεν θα επιχειρούσε και τις αντίστοιχες υπερβάσεις στη ζωή του.
Τι σημαίνει υπάρχω;
Σημαίνει ζω συνειδητά το παρόν. Έχω συνείδηση του εαυτού μου, μέσα στο συνεχές γίγνεσθαι. Αντιλαμβάνομαι τη ζωή ως σχέση και ως συνεχή κίνηση. Δεν χάνω την επίγνωση και τον έλεγχο του εαυτό μου μέσα στο συνεχές γίγνεσθαι, όπου τα πάντα υπόκεινται σε μια μεταβλητότητα. Η ύπαρξή μου είναι ζώσα, μόνον, αναφορικά προς την αλήθεια και το δίκαιο. Χρειάζομαι έναν καθρέφτη για να μπορώ να παρατηρώ τι μου συμβαίνει μέσα στη ροή των πραγμάτων και στον κόσμο της σχετικότητας. Επιδιώκω να ελέγχω τον εαυτό μου, αναζητώντας τον και βλέποντάς τον μέσα σε καθρέφτη καθαρό. Επιδιώκω να μη χάσω την επαφή μου με την αλήθεια, που αυτό θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την υπαρξιακή μου απώλεια. Όλα παίζονται και υπάρχει ο κίνδυνος να υποστώ τη λήθη.
Για να υπερέχει ο νους, μέσα στη σχετικότητα, θα χρειαστεί ο άνθρωπος να ίσταται και να ελέγχει τη βιολογική και βιοτική του περιχαράκωση και να χρησιμοποιήσει το σώμα (σήμα ή τάφος)ως όχημα.
Αγαπώντας τον εχθρό του, θα βρίσκει τον τρόπο να προβαίνει σε υπερβάσεις, οι οποίες λειτουργούν ως μια πρόκληση για μαθητεία.
Καθώς «τα πάντα ρει και ουδέν μένει» (Ηράκλειτος) στη σχετικότητα δοκιμάζονται όλα, οπότε είναι φυσικό κάθε πνευματική κατάκτηση, όσο ηρωϊκή και να είναι, να μην αρκεί. Όλα τα κέρδη, που αφορούν κατακτήσεις ελευθερίας, θα χαθούν, αν δεν πορεύεται, αενάως, αναφορικά προς την αλήθεια και το δίκαιο.
Υπάρχει ο κίνδυνος, ο άνθρωπος να βλέπει με τρόπο υποκειμενικό τα λάθη του και να δώσει μια ερμηνεία υποκειμενική σ’ ό,τι του συμβαίνει και να θέλει ν’ απαλλαγεί από την περαιτέρω προσπάθεια.
Ο καθαρός καθρέφτης παρουσιάζει την αντικειμενική εικόνα. Αλλά, ποιος θα μπορούσε να είναι ένας καθαρός καθρέφτης;
Η σχέση, μέσω της διαλεκτικής με τον άλλον, γίνεται ένας καθαρός καθρέφτης, όταν λειτουργεί αναφορικά προς το Λόγο. Διατηρεί την εγρήγορση μέσα στο διηνεκές.
Αξιολογώντας ο άνθρωπος τη ζωή με βάση τη γραμμική αντίληψη του χρόνου, δεν προβαίνει σε υπερβάσεις υπαρξιακές, ούτε καν τις επιδιώκει. Αυτές οι υπερβάσεις όμως προάγουν στη γνώση των άγνωστων δυνατοτήτων.
Η υπέρβαση ως μέσον κατάκτησης της ελευθερίας στην αρχαία Ελλάδα ήταν γνωστή ως πρόταση ζωής καθώς αποτελούσε τρόπο αυτογνωσίας.
Ας μην ξεχνούμε ότι την ίδια πρόταση κάνει και ο λόγος του Θεού, που αναφέρεται συνεχώς σε υπερβάσεις:
«᾿Αλλὰ ὑμῖν λέγω τοῖς ἀκούουσιν· ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς,
εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμῖν, προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς.
τῷ τύπτοντί σε ἐπὶ τὴν σιαγόνα πάρεχε καὶ τὴν ἄλλην, καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντός σου τὸ ἱμάτιον καὶ τὸν χιτῶνα μὴ κωλύσῃς.
παντὶ δὲ τῷ αἰτοῦντί σε δίδου, καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντος τὰ σὰ μὴ ἀπαίτει.
καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (κατ. Λουκ. 27-31 Κεφ.6)
Η άθληση του σώματος δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά συνιστούσε τμήμα της παιδείας στην αρχαία Ελλάδα που συμπληρώνονταν από τη μουσική και τη φιλοσοφία. Η ολιστική φιλοσοφία αναδεικνύει τη σχέση του ενός με το όλον και προτείνει τη διαλεκτική ως μέσον αυτογνωσίας και την αυτογνωσία ως μέσον για την γνώση του σύμπαντος! Η γνώση αυτή φυσικά δεν έχει σχέση με τη γραμμική αντίληψη του χρόνου.
Κάθε αθλητής που αθλείται, καταπονείται σε τέτοιο βαθμό ώστε να παρουσιάζει στα μάτια των άλλων, την εικόνα του άθλιου, από την μεγάλη του προσπάθεια. Κι όμως ο ίδιος έχει επιτελέσει μια υπέρβαση των ορίων! Επιτελώντας άθλους φτάνει σε τέτοια καταπόνηση του σώματός του, με αποτέλεσμα η εικόνα του να φαίνεται στους άλλους, άθλια. Συνεπώς, δεν αποτελεί πρότυπο προς μίμηση. Είναι, ωστόσο, η προσπάθειά του αυτή, ικανή να του δώσει τη γνώση και άλλων δυνατοτήτων του, η οποία του χαρίζει την ευδαιμονία. Για ορισμένους όμως μπορεί να αποτελέσει πρότυπο.
Ο αθλητής στον οποίο αναφερόμαστε, αθλείται μέσα στη σχετικότητα αλλά την υπερβαίνει γιατί διατηρεί την ανάμνηση της υπερβατικής του φύσεως με την οποία επιδιώκει να επανασυνδεθεί. Δεν τον ενδιαφέρει να αναγνωριστεί, να τύχει δόξας και τιμής, αντίθετα, ως επι τω πλείστον, όλοι όσοι εξέφρασαν μέσα από τη ζωή και το έργο τους, αυτήν τη στάση, εδιώχθησαν και δεν υπήρξαν πρότυπα προς μίμηση.
Η λάθος αντίληψη περί ζωής, που επικρατεί, δίνει έμφαση στο φαινόμενο, στη βιολογική νεότητα και στις φυσικές απολαύσεις, που μπορεί να ικανοποιήσουν ένα μέρος του ψυχισμού, μέσα στην έννοια του συμβατικού χρόνου και τρόπου ζωής.
Η συνειδητή βίωση του παρόντος, προϋποθέτει την απόσπαση από την αντίληψη που προσφέρουν οι αισθήσεις και την ενσυνείδητη μετοχή στο άχρονο συνεχές, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει απαξίωση του χρόνου. Αντίθετα, αυτός που βιώνει το παρόν συνειδητά διαχειρίζεται τον χρόνο με την επίγνωση ότι η ζωή είναι σχέση. Συνεπώς, δεν αγνοεί τον άλλον, αλλά εργάζεται και λειτουργεί με τη συνειδητότητα της σχέσεως. Έτσι, δίνει την ευκαιρία και στους άλλους να αξιολογήσουν, διαφορετικά, τη ζωή. Αποδεικνύει, επίσης, ότι η χαρά δεν εξαρτάται από τα υλικά αποκτήματα αλλά είναι αποτέλεσμα νίκης και σχετική με την ηθική υπόσταση.
Όσοι βρίσκονται στο γραμμικό χρόνο, αυτήν τη στάση ζωής, μην μπορώντας να την αξιολογήσουν σωστά, άλλοτε την απαξιώνουν κι άλλοτε τη θεωρούν μαρτυρική. Ωστόσο, είναι μια συνειδητή επιλογή, η οποία δίνει στον αθλητή της ζωής, ευκαιρίες να κάνει τις υπερβάσεις του, όπου χρειάζονται και να βρίσκεται, αδιαλείπτως, στο συνεχές παρόν. Η αυτογνωσία καθιστά τον άνθρωπο, παιδί που χαίρεται όταν μοιράζεται το παιχνίδι αυτό της ζωής. Αυτό και μόνον δίνει μια άλλη εικόνα του ανθρώπου μέσα στον κόσμο.
Για κάθε σκεπτόμενο, η εικόνα του κόσμου τούτου, σε παγκόσμιο επίπεδο είναι απογοητευτική. Επιστρέφοντας στον πολιτισμό μας, δίνουμε στη σκέψη μας μια ευκαιρία να συνδεθεί με τις αιώνιες αλήθειες οι οποίες συνιστούν την πραγματική αξία της ζωής.
Όποιος έχει τη μνήμη (α-λήθη) επιχειρεί τις υπερβάσεις, μέσα στη σχετικότητα του χωροχρόνου, αφενός μεν για να μην αποκοπεί από τη θεία του υπόσταση και αφετέρου για να επιτελέσει την αποστολή του, σύμφωνα με τα τάλαντά του. Εδώ, στην περίπτωση αυτή, παρουσιάζεται η ζωή μεταξύ ουρανού και γης ως αδιάλειπτη συνέχεια, με την προϋπόθεση ότι μεσολαβεί η μνήμη (α-λήθη).
ΑΛΚΜΗΝΗ ΚΟΓΓΙΔΟΥ Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις
Σχολιάστε
Σχόλια
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ Πάντα εξαιρετικές άψογες και τεκμηριωμένες οι φιλοσοφικές απόψεις σου. Συγχαρητήρια!!!!!