Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Σελίδες ποίησης

                                                                     Dominicos Theotokopoylos

"ΣΥΝΟΡΟ" ποιητική συλλογή Αλκμήνης Κογγίδου (σελ. 17-22)
                                                                                                Έγειρες στο λάθος

Κι έγειρες στο βάρος
Κι έσβησαν οι φωνές
Τη δική σου φωνή
Κι έμεινες χωρίς
Λαλιά κι έμεινε
Χωρίς τραγούδι
Η δική σου φωνή
Κι έμεινε τ’ αηδόνι
Σιωπηλό. Κι άδειασε
Ο τόπος απ’ της
Γης το αντάμωμα
Απ’ της ψυχής το
Σμίξιμο τον χορό
Της ανοίξεως.

Τώρα πια μη μου
Μιλάς άγγιζε τις
Βάρκες δες το
Ζωηρό τους χρώμα
Περπάτα στη θάλασσα
Κι ετοιμάσου να
Πετάξεις τώρα μη
Μου μιλάς
Χαϊδεύω τη σιωπή μου
Κι αφουγκράζομαι
Την κοίτη του ποταμού
Καθώς κυλάει.


Θα λες βρεθήκαμε
Εδώ κάτω
Όταν θάσαι στο κέντρο
Της σιωπής σου.
Θα λες ζήσαμε
Όταν δεν θάχεις
Παραλείψει να στρέψεις
Ούτε την άλλη σου
Παρειά.
Θα λες συναντηθήκαμε
Ενώ θα κρύβεις το
Δάκρυ της απουσίας.

Μη μετράς
Το χρόνο
Με τον πήχη
Αλλά με το
Βαθύ το
Χάραγμα.                                                           Το σκούρο
Σύννεφο που
Εκάθησε
Ανάμεσα
Στα μάτια σου
Σε χωρίζει
Από σένα
Σε χωρίζει
Από μένα.

Έκλαψες το σούρουπο
Ανάμεσα από τα φρύδια σου
Κύλησε η βροχή
Διπλώθηκε η ιτιά στα δυο
Κι αντήχησε το κλάμα
Τότε έραναν ροδόφυλα
Τη γη δάκρυσε το μπουμπούκι
Κι έφερε τον κεραυνό στα έγκατα
Έτσι υψώθηκε το τραγούδι
Έτσι το θυμόμουν.

Νύχτα,  νύχτα
Τ’ Απρίλη
Μπαίνει η θάλασσα
Στη νύχτα μπαίνει
Απ’ το ανοιχτό παράθυρο
Δε γαλήνεψε η αντάρα
Φουσκώνει το στήθος
Από λόγια που έγιναν
Κύματα και το παρασέρνουν.
Ήρθε ο καιρός
Και να θυμάσαι
Πρέπει την πιο ωραία
Νύχτα τότε που πήγε
Το φεγγάρι να μιλήσει
Τότε που διηγιόταν η ζωή
το παραμύθι.
Πώς γίνεται
Η θλίψη νάχει
Πράσινο χρώμα
Κι όλο το πλούσιο
Τοπίο νάναι
Η αντανάκλασή της.
Πώς γίνεται τα
Μάτια σου να
Δακρύζουν μέσα
Στα δικά μου
Μάτια.
Μη με ρωτάς γιατί
Θλίβομαι
Και πώς
Μια βρύση
Στάζει διακεκομμένα
Η μια σταγόνα
Ακολουθεί την άλλη
Η θλίψη θέλει
Σιωπή γι’ αντάλλαγμα

Θλιμμένο βλέμμα
Θα σε φιλοξενήσει
Η σκέψη μου
Όταν το μάθεις
Θα έχουν διαλυθεί 
Τα σύννεφα.

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

                                                                              Eλαιογραφία σε μουσαμά, 
                                                       έργο Χρύσας Σιώτη εμπνευσμένο από την ποίηση της Αλκμήνης Κογγίδου
                                                                                                                            
Μ' άγγιξες με τις άκρες των δακτύλων Σου
κι εγώ φύλλο ελάχιστο
ριγώ στην ανάμνηση
                   (ποιητική συλλογή ΣΥΝΟΡΟ, Αλκμήνης Κ.)
Βάραιναν τα λόγια 
βάραινε το σώμα
βάραινε ο καιρός
ωρίμασε η ώρα
κι είναι η σελίδα
γεμάτη και θέλει 
γύρισμα κι είναι 
η ζωή γεμάτη και 
θέλει το ίδιο

Δεν γράφω 
μιλώ με αίμα
σταλάζω στη κάθε
λέξη
το τέλος
μιας εποχής

Κάθε βράδυ
ανοίγουν οι πληγές
στην Ποίηση
δεν είσαι άλλος
δεν είμαι άλλος
είναι το εγώ
που βεβαιώνει
του Πάθους την
ιστορία.
Τα βραδυνά μου

χέρια ζητούν 
τ' άστρα να υψωθούν
νερό να ξαποστάσουν
όμως η νύχτα είναι
μικρή κι ατέλειωτο
το όνειρο γι' αυτό
παραμονεύω
τις στιγμές να δέσω
τα κενά να τα 
συνθέσω.

Κόβεις τον ύπνο σου
σε μικρά κομμάτια
φουντώνει το στήθος
από αγωνία καθώς
το σκοτάδι σημαδεύει
τις στιγμές.
Φτεροκοπάει η καρδιά
να φύγει θέλει από τα
στενά του χώρου πλέγματα.
Μια ώρα, δύο ώρες
κι οι αιώνες περιμένουν
να πάρουν στα χέρια 
τους το άγριό σου
βράδυ.

Δεν είναι τα μάτια
είναι τα χέρια που
βλέπουν κι ακούν.
Όταν εξαϋλώνεται
το σώμα
μελωδία γίνεται
κι ανεβάζει το ψίθυρο
και τον καλπασμό.
Κι είναι τα χέρια 
που σκάψανε τ' αυλάκι
κι είναι τα χέρια
που γίνανε φτερά.

Μη βήματα
με άλματα όργωνα
το κενό, άπλωνα
το χέρι μου στ' ατίθασα
μαλλιά
τώρα βαδίζω
με μικρά βήματα
φειδωλή καθώς γίνομαι
στ' άλογα ξοδέματα
και κλείνω το φτωχό
παραμύθι τα σαθρά
στηρίγματα να τα
πάρει ο καιρός.

Κλειδώνουμε τις εποχές
σε μια κάμαρα
Μες στο δωμάτιο
συμαζεύθηκε η νύχτα
Έξω το αγέρι
προκαλεί 
στο χέρι
που ξημερώνεται
φύτρωσε ένα δάκρυ
δάκρυ στολίδι του καιρού
διαμάντι της μοναξιάς
τίμημα ελευθερίας.

θάναι πρωί
και τα δέντρα
θα με γνέψουν
να φύγω απ' τα 
γνωστά εδάφη.
Κυλώ σαν το νερό
ανάμεσα από πέτρες
κρεμάστηκα
μες στο κλειστό σου στόμα
ωρίμασε κι αυτή η σιωπή
δεν με κρατάει πια.

Περιμένω
ν' ανατείλει το
φως
ζωή που σώθηκε
συγκρατεί το
ροδαλό της χρώμα.
Η πέτρα μένει
το νερό προχωρεί
η ζωή κυλάει
αλλάζει θέση.

Η νύχτα τρέμει
πάνω στο δέρμα
γέρνει προς τα κάτω.
Οι κουρτίνες θροϊζουν
μετακινήθηκαν
ν' ανταμώσουν 
θέλουν όσοι ταξιδέψανε πολύ
κι όσοι εδιώχθησαν.

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ


Ελπίδα μέσα από την κρίση.
Βιώνουμε σήμερα μια κρίσιμη πραγματικότητα όμως αυτή, ήταν αναμενόμενη από τους ανήσυχους πνευματικά ανθρώπους οι οποίοι και τη διέβλεψαν. Ενδεικτικά, θα αναφέρω τον αείμνηστο Ε. Π. Παπανούτσο ο οποίος στο βιβλίο του: «Η κρίση του πολιτισμού μας», β’ έκδοση 1979, γράφει μεταξύ άλλων: « Φαίνεται απίθανο κι όμως είναι οδυνηρά βέβαιο ότι η παγκόσμια οικονομία έχει μπλεχτεί σήμερα σε δραματικές αντινομίες και περνάει (στις χώρες τουλάχιστο του ελεύθερου συναγωνισμού ) μια βαθιά κρίση που εκφράζεται με τον πληθωρισμό και την ανεργία. Μεγάλα κράτη έχασαν τον έλεγχο επάνω στο νομισματικό τους σύστημα, επομένως και στις τιμές των καταναλωτικών αγαθών και είναι ανίκανα να αναχαιτίσουν την κερδοσκοπία οργανωμένων αλλά αφανών ομάδων που δρουν σε διεθνή κλίμακα εις βάρος των απορότερων λαϊκών στρωμάτων.»  
Αδιαμφισβήτητα ,είναι φανερό, πλέον, ότι η οικονομική κρίση είναι ένα φαινόμενο που έχει παγκόσμιες διαστάσεις και δεν συνιστά αυτή το αίτιο της ζοφερής πραγματικότητας που βιώνουμε, αλλά ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας βαθιάς ηθικής εκτροπής. Καθώς δεν υπάρχει λάθος χωρίς συνέπειες! Η αξιολόγηση της ζωής έγινε ερήμην του Πνεύματος. Οι Δελφικοί κώδικες «μηδέν άγαν», «γνώθι σαυτόν» και «παν Εν» που αφορούν συνιστώσες συμπαντικής αρμονίας, αγνοήθηκαν παντελώς. Ερήμην της Αλήθειας δομήθηκε  η φιλοσοφία του σύγχρονου κόσμου κατεχόμενη από την υλιστική αντίληψη.
Μια, από τις πιο κρίσιμες επιπτώσεις της ανάπτυξης του τεχνολογικού πολιτισμού, είναι η οικολογική καταστροφή. Η αλλαγή του κλίματος έχει συνέπειες ζοφερές και απειλεί  την επιβίωση ζώων –φυτών και του ίδιου του ανθρώπου. Όλα αυτά και άλλα πολλά είναι δηλωτικά του πόσο η ανθρωπότητα νοσεί! Μήπως η εγκληματική συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στον άλλον άνθρωπο και στο φυσικό περιβάλλον δεν έχει από καιρό επισημανθεί;   Ο Αϊστάϊν είχε πει :«αν θέλει να επιβιώσει η ανθρωπότητα θα πρέπει να βρει έναν άλλον  τρόπο σκέπτεσθαι».
Η εικόνα της αποτυχίας του σύγχρονου κόσμου, της γενικότερης κατάρρευσης, δείχνει πόσο ο ίδιος ο άνθρωπος δεν συνειδητοποίησε την  ύπαρξή του ως μονάδα ευθύνης και ως μέρος του όλου σχετικό με τον άλλον. Έζησε και ζει χωρίς τη συνείδηση του συνυπάρχειν. Είναι γεγονός ότι οι οικονομικά ισχυροί υπήρξαν δυνάστες των αδυνάτων πάντα, αλλά, επίσης, και ο στόχος των  αδύνατων  δεν ήταν διάφορος των καταπιεστών τους,  αφού επιδίωκαν την επιβίωση με καθαρά υλιστικούς όρους και κυρίως -κι αυτό είναι το τραγικότερο- περιόρισαν το νόημα της ζωής στην επιδίωξη της εξασφάλισης των υλικών αγαθών. Η αξιολόγηση της ζωής με βάση την υλιστική αντίληψη εξέθρεψε το φόβο και την επιθετικότητα, αποπροσανατόλισε τον άνθρωπο από την πορεία της αυτογνωσίας και κατήργησε  την προϋπόθεση της ελευθερίας του ιδίου ώστε να εξελιχθεί ως ον κοινωνικό και πνευματικό.
Ο άνθρωπος αγνοεί την αξία του. Την αξία του  θα τη γνωρίσει όταν κι εφόσον ανακαλύψει τον εαυτό του και τον ένθεο προορισμό του. «Η φυγή από το κακό είναι να γίνεις ενάρετος» θα μας πει ο Θείος Πλάτων. Αυτή την αποστολή έχει  ο Έλληνας που προήλθε από αυτόν τον πολιτισμό: Ν’ αποσπάσει τον εαυτό του από το πνεύμα των πολλών που οδηγεί στην αλλοτρίωση και στην μαζοποίηση. Το ότι υιοθετήσαμε ξένα πρότυπα είχε σαν αποτέλεσμα εμείς να γίνουμε προϊόντα εκμετάλλευσης. Βεβαίως, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τον εαυτό του κι ευκολότερο να εξομοιώνεται με τους πολλούς, διότι από την προσπάθειά του να ξεχωρίσει προκύπτει μια αυτοθυσιαστική ζωή. Όμως το ένστικτο της επιβίωσης δεν του υπαγορεύει αυτή τη δύσκολη προσπάθεια, μόνον η γρηγορούσα συνείδηση. Ο άνθρωπος αποπλανήθηκε, χωρίς την  αέναη επαφή του με τη συνείδηση η οποία ίσταται αδιαπραγμάτευτη ενώπιον των ηθικών αρχών. Η συνείδηση της ηθικής ευθύνης προσφέρει την αυτοδιάθεση κι αυτή κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει. Χωρίς αυτήν δεν  μπορεί να συνειδητοποιήσει την ύπαρξή του εν σχέση με τη θεία τάξη και την αρμονία του σύμπαντος.
Ναι, υπάρχει η αδικία και η οικονομική κρίση ξεσηκώνει  φωνές διαμαρτυρίας προς τους ενόχους, όμως οι φωνές αυτές δεν θα μπορέσουν να αποκαταστήσουν την αδικία.  Είναι δυνατόν ποτέ να φανταστούμε κάτι τέτοιο, ότι, αν διαμαρτυρηθούμε  θα φρονιμέψουν οι άφρονες;  Ή μήπως θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, αν βλέπουμε μονάχα τις ευθύνες των άλλων κι αν συνεχώς βρίσκουμε τους άλλους  ενόχους;
Οι Έλληνες έδιναν πάντα μάχη για την ελευθερία τους ! Η σημερινή κατάσταση η τόσο αντίξοη, μας θέλει και πάλι να «πολεμήσουμε» για την ελευθερία μας. Το θάρρος της αυτοκριτικής, της αναθεώρησης και της ομολογίας των δικών μας λαθών χρειαζόμαστε εμείς οι Έλληνες, πρώτα σε προσωπικό επίπεδο. Διαμέσου του Πνεύματος και πάλι θα νικήσει ο Έλληνας και πάλι θα διακριθεί, αποσπώντας τον εαυτό του από το φόβο και την επιθετικότητα, που αυτά τα δύο είναι έκφραση του βιολογικού ανθρώπου.
Χρειαζόμαστε έναν προσωπικό επαναπροσδιορισμό με γνώμονα τη συνείδηση, έναν επαναπροσδιορισμό του εαυτού μας ως προς τις πραγματικές αξίες της ζωής κι όχι τις υποτιθέμενες εφήμερες αξίες που μας αποπροσανατολίζουν από την Αλήθεια (Α-λήθη), έναν επαναπροσδιορισμό ο οποίος να μας αποσπάσει από τη σχετικότητα και να μας αναγάγει στο απόλυτο.
«ενός κακού δοθέντος μύρια έπονται» Η παγκοσμιοποίηση επενέβη αλλοτριωτικά στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα, τον απέσπασε από τα δικά του πρότυπα και τον προσανατόλισε σε άλλα ξένα. Η μυθολογία μας, έχει να μας προσφέρει πρότυπα ηρώων κι η ιστορία επίσης. Η  αρχαιοελληνική φιλοσοφία, μας προσφέρει το μεγάλο σοφό, το Σωκράτη ο οποίος μας προτείνει το διάλογο και το ήθος.
Η φύση του χώρου στον οποίο κατοικούμε παρέχει μιαν άλλη ιδιαίτερη φιλοσοφία. Η θάλασσα, ο ήλιος, η εύφορη γη, το καλοκαίρι που διαρκεί , όλα αυτά δημιούργησαν και τον ελληνικό τρόπο ζωής ο οποίος δεν ήταν μακράν του μέτρου. Ήταν υποχρεωμένος να διδαχθεί από το περιβάλλον του και παράλληλα να το ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ  με την αγαπητική προσέγγιση, η οποία τον φέρνει δια του νόμου  αλληλοεπίδρασης σε μια σχέση γόνιμη και δημιουργική. Ερήμην αυτής της φιλοσοφίας επήλθε, μέσω της γραμμικής αντιλήψεως της ζωής, η επίπεδη κι επιφανειακή αναζήτηση των εφήμερων απολαύσεων, οι οποίες συνήγαγαν και την ηθική εκτροπή και την απόσπαση από το μέτρο. Βεβαίως, αναγνωρίζουμε ότι άλλοι κινούν τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού, αυτό όμως δεν μας βοηθάει για να προσέξουμε με τάση αυτοκριτικής τα δικά μας λάθη και να δούμε αν καταφέραμε κι εμείς να συντάξουμε μια κοινωνία, η οποία θα μας αποσπούσε από τα ξένα ιδεώδη, πράγμα που δεν έγινε. Έτσι, επήλθε η αλλοτρίωση γενικότερα και μας επεβλήθη και τώρα βρισκόμαστε ενώπιων των συνεπειών. Η μνήμη, η οποία σταθεροποιεί την αντίσταση του ανθρώπου όταν ανατρέχει στις αξίες υπέστη διάβρωση. Η ιστορία του πολιτισμού μας διδάσκει την αξία του ενός. Η αξία του Ενός συνιστά την ελπίδα του μέλλοντος. Εάν,  μέσα από το χάος της παγκοσμιοποίησης, ο Έλληνας συνειδητοποιήσει τη μοναδικότητά του και διασώσει τον  εαυτό του ,αυτό εμπνέει την ελπίδα.
Η απαρχή της αλλαγής του κόσμου θα ξεκινήσει από τον Ένα, θα είναι αποτέλεσμα ενός αγώνα προσωπικού, απεξάρτησης από το πνεύμα των πολλών! Εδώ συνίσταται η αξία του Ενός  κι αυτό θα συμβεί όταν ο εις, ο καθείς αποσπασθεί από τη γραμμική αντίληψη του χρόνου και συνειδητοποιήσει την ύπαρξή του μέσα στο παρόν που είναι άχρονο και σχετικό με την αιωνιότητα.  Βεβαίως, αυτό προϋποθέτει μια βαθιά πίστη προς τη λογική του Θεού κι όχι των ανθρώπων.
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια- Δοκιμιογράφος

Η Νέα Εποχή, Ένας οραματισμός του μέλλοντος


O άνθρωπος και η νέα εποχή



Η ιδέα μιας νέας εποχής απαλλαγμένης από την εγκληματικότητα, τη τρομοκρατία, την υποκρισία, την κάθε είδους εκμετάλλευση φαντάζει εκτός πραγματικότητας. Μπορoύμε να ελπίζουμε σ’ ένα μέλλον στο οποίο δεν θα υπάρχει ο αλληλοσπαραγμός, ο ρατσισμός, η βία και δεν θα γίνονται λάθη κι αδικίες σε βάρος των άλλων, δεν θα μεσολαβούν κενά χάσματα  και ψεύδη ανάμεσά μας; Αν δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι είμαστε άξιοι γι’ αυτό το μέλλον, τότε, φυσικά, είναι αδύνατον να ελπίζουμε. Αν, όμως, είναι αδύνατο να σώσουμε την ελπίδα για μια τέτοια προοπτική, τότε είμαστε καταδικασμένοι.
 Ποια στοιχεία μας δίδονται σήμερα για να μπορούμε να οραματισθούμε ένα ευοίωνο μέλλον; Με τις υπάρχουσες συνθήκες, κάτι τέτοιο φαντάζει ουτοπία.  Είναι γεγονός ότι κορυφώθηκε μια κατάσταση αδιεξόδου. Τίποτα δεν είναι όπως ήταν. Η μυθολογία της ζωής καταργήθηκε. Η αθωότητα έχει απωλεσθεί. Υπό το βάρος των ενοχών δεν μπορεί πλέον ο άνθρωπος να χαίρεται, να παίζει και να ονειρεύεται. Όσο κι αν, η ανάγκη για μια αλλαγή γίνεται, ολοένα και πιο επιτακτική, ο άνθρωπος ως μονάδα δεν αναλαμβάνει, ο ίδιος, σε προσωπικό επίπεδο, να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί. Βρίσκεται μακριά από την επίγνωση της προσωπικής του αλήθειας, παραχώρησε τον εαυτό του σ’ ένα σχήμα ζωής που τον διαγράφει ως πρόσωπο και τον μεταβάλει σε όργανο του συστήματος. Ποιο σύστημα όμως είναι τόσο καταλυτικό ώστε να τον κάνει να πάψει να αναρωτιέται «ποιος είμαι», «γιατί ζω»;  Μήπως, ο εχθρός που εξουδετερώνει τη δυνατότητα του ανθρώπου να αναγνωρίζει τα λάθη του δεν βρίσκεται έξω, αλλά μέσα στον ίδιο;
Αν θέλουμε να ελπίζουμε, θα αναλογισθούμε πόσο τα αδιέξοδα είναι αποφασιστικά. Εγείρουν την ανάγκη μιας επανάστασης, με σκοπό να  επανακτήσει ο άνθρωπος τη σωστή του θέση απέναντι στον εαυτό του και τη ζωή. Η επανάσταση της συνείδησης αξιώνει την αλλαγή εκ των έσω και δεν γίνεται με βίαιες μεθόδους. Εάν αξιοποιήσουμε ένα μέχρι στιγμής αναξιοποίητο κεφάλαιο, τη γνώση του Εαυτού, όλα θα αλλάξουν ριζικά. Αν πιστέψει ο καθένας πως μέσα του υπάρχει εν δυνάμει το τέλειο, τότε, τότε μ’ αυτήν την προοπτική αντιστοιχεί ένα άλλο μέλλον.
Ο άνθρωπος καλείται να συνδεθεί με τη ζωή. Η σχέση αυτή είναι το ζητούμενο και ήδη καθυστέρησε λόγω της απομόνωσης στο εγώ που εγκλώβισε την ζωτική του ενέργεια και τον ώθησε στην αυτοκαταστροφή.   Ως αγνοών και αγνοούμενος δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει τρόπους ευοίωνης ζωής. Χωρίς τον απόλυτο έλεγχο που ασκεί η καθαρή ματιά είναι αδύνατον  να πορευθεί δημιουργικά. Χωρίς το διάλογο, το σημείο επαφής με τον άλλον που ρίχνει φως στις σκοτεινές και δυσδιάκριτες πτυχές του εαυτού, δεν θα μπορέσει να βγει από το αδιέξοδο. Θα χρειασθεί έναν επαναπροσδιορισμό της ίδιας του της ύπαρξης, αλλά πώς να γίνει αυτό κι από πού ν’ αρχίσει;
Έχουν ανατραπεί όλα τα δεδομένα στα οποία στήριζε τα όνειρά του και τις επιδιώξεις του. Αυτός ο κόσμος απέτυχε, δεν πιστεύουμε όμως ότι ο άνθρωπος απέτυχε. Η ζωή, που διαχέεται ως ενέργεια μέσα στο σύμπαν και εκφράζεται ποικιλοτρόπως μέσα από νόμους, χρειάζεται για την προσέγγισή της ένα σημείο επαφής, το σημείο επαφής είναι ο Εαυτός. Γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς. (Πυθαγόρας) Στηρίζουμε, λοιπόν, την ελπίδα επάνω σ’ αυτό που ο ίδιος δεν γνωρίζει, ακόμα, από τον εαυτό του, έχοντας όμως συνειδητοποιήσει την ανεπάρκειά του, είναι έτοιμος να στραφεί σε αναζητήσεις πιο ουσιαστικές. Στη νέα εποχή που έρχεται, ο δρόμος τον οποίο θα πρέπει ν’ αναζητήσει, είναι ο δρόμος της Καρδιάς, είναι εκεί που ακόμα υπάρχει ζωντανή μια σπίθα και τον ειδοποιεί γι’ αυτό που αντιστοιχεί με τον ίδιο. 
Και ποιο θα μπορούσε να είναι το καινούργιο ώστε να πούμε ότι εκφράζει τη νέα εποχή; Είναι, καθαρά, οι διαπροσωπικές σχέσεις, είναι μια κατάσταση, η οποία παραλαμβάνει τον άνθρωπο από την άγνοια και τον οδηγεί στη γνώση, είναι μια σχέση ελευθερίας που αναζητά να συνθέσει τον έναν με τον άλλον στην αρμονία της ψυχής, είναι αυτή που θα επαναφέρει τη μυθολογία του ωραίου.
Ο οραματισμός της νέας εποχής δεν είναι ανυπόστατος, με το σκεπτικό ότι υπάρχει ο νόμος δράσης- αντίδρασης. Όσο αποκτούμε την  επίγνωση του κακού που μας περιβάλλει, τόσο αυτή επιδρά θετικά, αφυπνίζοντας την εγρήγορση και ενεργοποιώντας τη θέληση για μια αλλαγή. Σ’ έναν κόσμο που πιότερο μοιάζει με εφιάλτη, εκτυλίσσεται η πορεία αυτογνωσίας μέσα απ’ αυτόν και από τα εμπόδια που μας θέτει ξεπηδάει, γεννιέται κι ωριμάζει κάτι καινούργιο. Κι ένας λόγος που δεν θα πρέπει να τον αφορίσουμε ή να τον καταδικάσουμε αυτόν τον κόσμο που μας χαρίζει τόσες λύπες, είναι ότι μέσα απ’ αυτές πορευόμαστε στο γνώθι σαυτόν και ανακαλύπτουμε τις άγνωστες δυνατότητες εντός μας.
                                                                                             ΑΛΚΜΗΝΗ ΚΟΓΓΙΔΟΥ
                   ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΔΟΚΙΜΙΟΓΡΑΦΟΣ

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

ΚΑΤΆ ΚΌΣΜΟΝ ΚΡΙΣΙΝ

Ο ΠΑΡΕΠΙΔΗΜΩΝ ΙΑΤΡΟΣ

Ο παρεπιδημών ιατρός
αν και γνώριζε καλώς
πρόσωπα και πράγματα
κι ενώ η μακράν του
πείρα τον καθιστούσε
ικανόν να θεραπεύει
πάσαν νόσον και πάσαν
μαλακίαν
μη έχων πλέον ικανήν
πελατείαν είχεν αποσυρθεί
εις τα ενδότερα
ως και την πινακίδα
είχεν αφαιρέσει εκ του ιατρείου του
εις την οποίαν αναγράφετο
το γνωστόν Ιατρός των ψυχών
και των σωμάτων και επί
προσθέτως
ιατρός των Πτωχών
Τώρα λόγω του ότι δεν υπήρχον
πλέον πτωχοί ούτε κατά το πνεύμα
ούτως διήρχετο κρίσιν
θέλω να είπω
την κατά κόσμον κρίσιν

 (Από την ποιητ. συλλ. ΣΧΕΔΙΑ, Αλκμήνης Κογγίδου)

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

ΣΠΟΥΔΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

Όταν είμαι ο ένας
είμαι ο άλλος
Όταν είναι δύο
είμαι ο τρίτος
Όταν είμαι οι άλλοι
είμαι ο κανένας
διαπνέομαι
από τα χαμηλότερα
ρεύματα που 
κατακρατούν 
το μίασμα
άγομαι και φέρομαι
απ' αυτά 
άγω και φέρω
τους πολλούς
καθώς και οι
πολλοί εμένα

(ποιητική συλλογή ΣΧΕΔΙΑ, Αλκμήνης Κογγίδου)

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

Εικόνα Ένατη



Εικόνα Ένατη
Να εμπιστευτείς την πορεία
και τη φύλαξή σου
στις ασώματες δυνάμεις
των Ουρανίων Τάξεων.
Στην ατέλειωτη ιστορία
του αστερόφεγγου χάους
μην παρασυρθείς απ' των
πανάρχαιων μύθων τις παραισθήσεις
Να επιστρέψεις στην ώρα σου
φέρνοντας μαζί την επιστροφή
της Μνήμης.
(Από την ποιητ. συλλ. ΠΕΡΑΣΜΑ, Αλκμήνης Κογγίδου)