ΠΑΣΧΑ
ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΖΩΗ
ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΖΩΗ
Το αληθές του βίου δεν υπακούει σε συμβατικούς κανόνες και δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό μέσω των αισθήσεων και του πνεύματος που επικρατεί στον κόσμο. Γι’ αυτό το λόγο ο Χριστός αποτέλεσε και αποτελεί σημείον αμφιλεγόμενον, εξάλλου το είπε πως θα διχαστούν εξαιτίας Του καθώς όλοι δεν θα Τον αποδεχθούν (βλέπε κατ. Ματθαίον 10, 34-36). Είναι φυσικό επακόλουθο αυτό να συμβεί, γιατί δεν είναι εύκολος ο προσανατολισμός στο Απόλυτο. Ακόμα και οι Χριστιανοί δεν συνέστησαν μια κοινωνία αγάπης κι ένα πρότυπο αληθούς βίου, αν εξαιρέσουμε την πρωτοχριστιανική κοινωνία αρχικά και μετέπειτα τις περιπτώσεις σύστασης μοναστικών κοινοβίων και μεμονωμένων αναχωρητών, ησυχαστών, όσιων, αγίων κα. Ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, ένας από τους τελευταίους μυστικούς του Βυζαντίου, έλεγε ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να φύγει από τον κόσμο για να βρει τον Θεό, αφού ο Θεός είναι πανταχού παρόν. Η προσπάθεια της εφαρμογής του λόγου του Θεού και της πραγμάτωσης στην καθημερινή ζωή μπορεί να γίνει όπου κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος και ο σκοπός πάντως της διδασκαλίας δεν είναι η μόνωση του ανθρώπου αλλά η κοινωνία σχέσεως με τον άλλον, γι αυτό και προτείνει την εντολή «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν».
Η απιστία και η δυσπιστία, ακόμη, και η υποκρισία, είναι αποτελέσματα της σχετικότητας στην οποία ο άνθρωπος βρίσκεται υποκείμενος. Δια μέσω του ενστίκτου της επιβιώσεως, δεν είναι δυνατόν, ποτέ, να εξαρθεί από τα φαινόμενα και από τον αισθητό κόσμο, στον υπεραισθητό! Υποκείμενος στο ένστικτο της επιβιώσεως και στις βιολογικές και βιοτικές ανάγκες, περιορισμένος στις αισθήσεις, καλλιεργεί μια αντίληψη ζωής, η οποία του δημιουργεί έναν κλοιό. Αυτός ο κλοιός, που γίνεται και αποκλεισμός, μέσα από το σώμα, αντιτίθεται στην πορεία της αυτογνωσίας του και στην μη αισθητή, αλλά υπαρκτή πραγματικότητα, την πραγματικότητα της σχέσεως, αυτήν που μόνον ο Λόγος αποκαλύπτει. Στην εποχή μας, βέβαια, για την πραγματικότητα της σχέσεως και τους νόμους (αλληλεπίδραση) που τη διέπουν, μας πληροφορεί η επιστήμη. Αλλά μέσω του Λόγου γίνεται βιωματικά η προσέγγιση στους νόμους της ζωής καθώς, παράλληλα, προωθείται η αυτογνωσία. Μέσω της αυτογνωσίας προσφέρεται ο άνθρωπος στη σχέση ως δέκτης και πομπός και ως συνειδητή μονάδα ευθύνης, μετέχει στο όλον.
Αντιθέτως, όσο παραμένει σ’ αυτήν την δεσμευτική απομόνωση, τόσο περισσότερο δεν αντιλαμβάνεται τη ζωή που λειτουργεί εν σχέση με τον άλλον και το όλον κι αυτό επιδεινώνεται από την απουσία επιγνώσεως. που δημιουργεί τις προϋποθέσεις των ενοχών.
Η σωτηριακή παρέμβαση του Λόγου στην ανθρωπότητα, η εκφρασμένη μέσα από το Θείο Σχέδιο, περιλαμβάνει την ενσάρκωση του άχρονου και άναρχου Θεού Λόγου, τη Γέννηση, τη Βάπτιση, τη Μεταμόρφωση, τη Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του. Κι όλα αυτά και καθένα απ’ αυτά είναι μεγάλα Μυστήρια που συνιστούν και μυητικά στάδια της ανθρώπινης συνειδήσεως και ψυχής.
Ο ίδιος ο άνθρωπος φτάνει σε μια ακραία στιγμή της διάσπασης των ορίων του μέσω της μυήσεως στο Λόγο. Αυτό, φυσικά, προϋποθέτει πορεία αυτογνωσίας και στάδια αυτοσυντριβής. Μέσω των δοκιμασιών, που διασπούν τα όριά του και της μαθητείας του, προσεγγίζει, εσωτερικά, τον Χριστό. Αυτή όμως η προσέγγιση δεν μπορεί να γίνει από τον άνθρωπο, εάν δεν του έχει δοθεί η δύναμη άνωθεν, από τον Πατέρα.
Τη διάσπαση των ορίων μπορούμε να την ερμηνεύσουμε κι αλλιώς ως αυτοταπείνωση ( μηδέν).
Το μηδέν είναι σχετικό με το Άπειρο!
Η εκμηδένιση του ανθρώπου δεν έχει νόημα, χωρίς τη διεύρυνση των ορίων της αντιλήψεώς του. Γι’ αυτό η εκμηδένιση και η αυτοταπείνωση θα πρέπει να ειδωθούν ως μέσον επιγνώσεως της αλήθειας του Εαυτού και αποκάλυψεως του εσωτερικού κόσμου της ψυχής. Η έξαρση από τη σχετικότητα συμβαίνει ως μια θεία Ένωση θα λέγαμε, όπου το ένα σημείο με το άλλο συναντώνται (το μηδέν και το Άπειρο)!.
Η απόλυτη αυτοταπείνωση λαμβάνει χώρα κατά το μέγα Μυστήριο της Σταυρώσεως του Θεού Λόγου! Η Σταύρωση έγινε για ολόκληρη την ανθρωπότητα αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά. Ο άπειρος, άναρχος και άχρονος Λόγος, ο έχων εξουσία όλων των φυσικών και υπερφυσικών, αποποιείται κάθε εξουσίας και παραδίδεται, εκουσίως, στον Σταυρικό θάνατο, που είναι η έσχατη ταπείνωση!
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέει στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, ότι θα επιστρέψει εις τον Πατέρα με τον οποίον είναι Έν, από προ καταβολής κόσμου.
Το θαυμάσιο αυτό σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου, εκφράζεται στο πρόσωπο Του, αλλά ας υπενθυμίσουμε με τα ίδια του τα λόγια, πόσο απόλυτα συνειδητά προβαίνει στην εκπλήρωση αυτού του Σχεδίου : «δια τοῦτο ὁ πατήρ με ἀγαπᾷ ὅτι ἐγώ τίθημι την ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν. Οὐδείς αἴρει αὐτήν ἀπ’ ἐμοῦ, ἀλλ’ ἐγὼ τήθιμι αὐτήν ἀπ’ἐμαυτοῦ· εξούσιαν ἔχω θεῖναι αὐτήν, και ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν· ταύτην τὴν ἐντολήν ἔλαβον παρά τοῦ πατρός μου». (κατ. Ιωάνν. 10, 17-18 )
Στους μαθητές Του απευθυνόμενος, αναφέρουμε αποσπασματικά : Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρά ἡ ἐμῇ ἐν ὑμῖν μείνη καὶ ἡ χαρά ὑμῶν πληρωθῇ αὕτην ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς. μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ. ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐάν ποιῆτε ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαι ὑμῖν. οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τι ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἅ ἤκουσα παρά τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν..» (κατ. Ιωανν. Κεφ. 15, στιχ. 13-17)
Όταν ο ίδιος ο Θεός Λόγος προβαίνει σ’ αυτήν την αυτοθυσία, ο σκοπός είναι να δείξει το δρόμο στον άνθρωπο και δεν του προτείνει το Γολγοθά, χωρίς ο ίδιος να Τον υποστεί.
Συνήθως, δεν θέλει να εξαρθεί ο άνθρωπος απ’ αυτό που γνωρίζει, έχει, κατέχει κλπ.. Ως, επι τω πλείστον, συνδέεται με το σώμα του (κατά τον Πλάτωνα το σώμα έχει διττή σημασία, σήμα ή τάφος), αλλά αυτό μπορεί να γίνει η φυλακή του, αυτός είναι, λοιπόν, ο λόγος που μεσολαβεί η σταύρωση για να καταργηθεί αυτό το όριο και οι συναφείς εξαρτήσεις. Επιχειρεί ο άνθρωπος που επιθυμεί την αυτογνωσία του, την αποδέσμευση από τη σχετικότητα και απ’ όλες τις εξαρτήσεις οι οποίες δεν έχουν σχέση με την Αγάπη που είναι δυνατότητα εκ του περισσεύματος της καρδιάς αλλά και υπέρτατη Γνώση. Το μηδέν στο οποίο θα φθάσει δεν σημαίνει απώλεια αλλά διάσπαση των περιοριστικών ορίων και εύρεση των δικών του δεδομένων που φέρει ως μοναδικότητα εν δυνάμει.
Όταν λέει ¨γίνεσθε ως τα παιδία ότι αυτών εστί η Βασιλεία των Ουρανών» αυτό συνιστά μια θεολογική και φιλική πρόταση. Το παιδί διατηρεί τη μνήμη. Επιστρέφει στο «Είναι». Το παιδί που αποζητά το φίλο του για να παίξει το παιχνίδι της ζωής, γνωρίζει ότι υπάρχει συνυπάρχοντας. Το παιχνίδι αυτό όμως είναι άσχετο με το πνεύμα του κόσμου, ελεύθερο από ενοχές, γυμνό από ψεύτικα στολίδια και υποκριτικά φορτώματα και τίτλους ( τους οποίους τόσο μοχθεί κανείς να αποκτήσει, προκειμένου να καταξιωθεί εν τω κόσμω), ενθουσιάζεται καθώς εκφράζει το θεό που έχει μέσα του, συγκινείται και βιώνει το παρόν, το άχρονο παρόν, αμέριμνο για το μέλλον (με την έννοια του γραμμικού χρόνου), γιατί εμπιστεύεται τον Ουράνιο Πατέρα του.
Αντιθέτως, όσο παραμένει σ’ αυτήν την δεσμευτική απομόνωση, τόσο περισσότερο δεν αντιλαμβάνεται τη ζωή που λειτουργεί εν σχέση με τον άλλον και το όλον κι αυτό επιδεινώνεται από την απουσία επιγνώσεως. που δημιουργεί τις προϋποθέσεις των ενοχών.
Η σωτηριακή παρέμβαση του Λόγου στην ανθρωπότητα, η εκφρασμένη μέσα από το Θείο Σχέδιο, περιλαμβάνει την ενσάρκωση του άχρονου και άναρχου Θεού Λόγου, τη Γέννηση, τη Βάπτιση, τη Μεταμόρφωση, τη Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του. Κι όλα αυτά και καθένα απ’ αυτά είναι μεγάλα Μυστήρια που συνιστούν και μυητικά στάδια της ανθρώπινης συνειδήσεως και ψυχής.
Ο ίδιος ο άνθρωπος φτάνει σε μια ακραία στιγμή της διάσπασης των ορίων του μέσω της μυήσεως στο Λόγο. Αυτό, φυσικά, προϋποθέτει πορεία αυτογνωσίας και στάδια αυτοσυντριβής. Μέσω των δοκιμασιών, που διασπούν τα όριά του και της μαθητείας του, προσεγγίζει, εσωτερικά, τον Χριστό. Αυτή όμως η προσέγγιση δεν μπορεί να γίνει από τον άνθρωπο, εάν δεν του έχει δοθεί η δύναμη άνωθεν, από τον Πατέρα.
Τη διάσπαση των ορίων μπορούμε να την ερμηνεύσουμε κι αλλιώς ως αυτοταπείνωση ( μηδέν).
Το μηδέν είναι σχετικό με το Άπειρο!
Η εκμηδένιση του ανθρώπου δεν έχει νόημα, χωρίς τη διεύρυνση των ορίων της αντιλήψεώς του. Γι’ αυτό η εκμηδένιση και η αυτοταπείνωση θα πρέπει να ειδωθούν ως μέσον επιγνώσεως της αλήθειας του Εαυτού και αποκάλυψεως του εσωτερικού κόσμου της ψυχής. Η έξαρση από τη σχετικότητα συμβαίνει ως μια θεία Ένωση θα λέγαμε, όπου το ένα σημείο με το άλλο συναντώνται (το μηδέν και το Άπειρο)!.
Η απόλυτη αυτοταπείνωση λαμβάνει χώρα κατά το μέγα Μυστήριο της Σταυρώσεως του Θεού Λόγου! Η Σταύρωση έγινε για ολόκληρη την ανθρωπότητα αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά. Ο άπειρος, άναρχος και άχρονος Λόγος, ο έχων εξουσία όλων των φυσικών και υπερφυσικών, αποποιείται κάθε εξουσίας και παραδίδεται, εκουσίως, στον Σταυρικό θάνατο, που είναι η έσχατη ταπείνωση!
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέει στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, ότι θα επιστρέψει εις τον Πατέρα με τον οποίον είναι Έν, από προ καταβολής κόσμου.
Το θαυμάσιο αυτό σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου, εκφράζεται στο πρόσωπο Του, αλλά ας υπενθυμίσουμε με τα ίδια του τα λόγια, πόσο απόλυτα συνειδητά προβαίνει στην εκπλήρωση αυτού του Σχεδίου : «δια τοῦτο ὁ πατήρ με ἀγαπᾷ ὅτι ἐγώ τίθημι την ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν. Οὐδείς αἴρει αὐτήν ἀπ’ ἐμοῦ, ἀλλ’ ἐγὼ τήθιμι αὐτήν ἀπ’ἐμαυτοῦ· εξούσιαν ἔχω θεῖναι αὐτήν, και ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν· ταύτην τὴν ἐντολήν ἔλαβον παρά τοῦ πατρός μου». (κατ. Ιωάνν. 10, 17-18 )
Στους μαθητές Του απευθυνόμενος, αναφέρουμε αποσπασματικά : Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρά ἡ ἐμῇ ἐν ὑμῖν μείνη καὶ ἡ χαρά ὑμῶν πληρωθῇ αὕτην ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς. μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ. ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐάν ποιῆτε ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαι ὑμῖν. οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τι ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἅ ἤκουσα παρά τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν..» (κατ. Ιωανν. Κεφ. 15, στιχ. 13-17)
Όταν ο ίδιος ο Θεός Λόγος προβαίνει σ’ αυτήν την αυτοθυσία, ο σκοπός είναι να δείξει το δρόμο στον άνθρωπο και δεν του προτείνει το Γολγοθά, χωρίς ο ίδιος να Τον υποστεί.
Συνήθως, δεν θέλει να εξαρθεί ο άνθρωπος απ’ αυτό που γνωρίζει, έχει, κατέχει κλπ.. Ως, επι τω πλείστον, συνδέεται με το σώμα του (κατά τον Πλάτωνα το σώμα έχει διττή σημασία, σήμα ή τάφος), αλλά αυτό μπορεί να γίνει η φυλακή του, αυτός είναι, λοιπόν, ο λόγος που μεσολαβεί η σταύρωση για να καταργηθεί αυτό το όριο και οι συναφείς εξαρτήσεις. Επιχειρεί ο άνθρωπος που επιθυμεί την αυτογνωσία του, την αποδέσμευση από τη σχετικότητα και απ’ όλες τις εξαρτήσεις οι οποίες δεν έχουν σχέση με την Αγάπη που είναι δυνατότητα εκ του περισσεύματος της καρδιάς αλλά και υπέρτατη Γνώση. Το μηδέν στο οποίο θα φθάσει δεν σημαίνει απώλεια αλλά διάσπαση των περιοριστικών ορίων και εύρεση των δικών του δεδομένων που φέρει ως μοναδικότητα εν δυνάμει.
Όταν λέει ¨γίνεσθε ως τα παιδία ότι αυτών εστί η Βασιλεία των Ουρανών» αυτό συνιστά μια θεολογική και φιλική πρόταση. Το παιδί διατηρεί τη μνήμη. Επιστρέφει στο «Είναι». Το παιδί που αποζητά το φίλο του για να παίξει το παιχνίδι της ζωής, γνωρίζει ότι υπάρχει συνυπάρχοντας. Το παιχνίδι αυτό όμως είναι άσχετο με το πνεύμα του κόσμου, ελεύθερο από ενοχές, γυμνό από ψεύτικα στολίδια και υποκριτικά φορτώματα και τίτλους ( τους οποίους τόσο μοχθεί κανείς να αποκτήσει, προκειμένου να καταξιωθεί εν τω κόσμω), ενθουσιάζεται καθώς εκφράζει το θεό που έχει μέσα του, συγκινείται και βιώνει το παρόν, το άχρονο παρόν, αμέριμνο για το μέλλον (με την έννοια του γραμμικού χρόνου), γιατί εμπιστεύεται τον Ουράνιο Πατέρα του.
Το παιδί αυτό, που αναφέρουμε έχει μυηθεί μέσω του Λόγου σε μια άλλη αντίληψη ζωής. Εντός κάθε ανθρώπου, θα λέγαμε, υπάρχει το παιδί αυτό, εάν ανακαλύψει τη σχέση με το Λόγο. Τότε, το Πάσχα θα γίνει το πέρασμα στον αληθή βίο, που οδηγεί στην αδιάλειπτη ζωή, με την προϋπόθεση ότι η ύπαρξη διατίθεται στην Αλήθεια.
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου