H AΓΝΟΗΜΕΝΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

Η αγνοημένη αξία του Παρόντος

Η Τρίτη διάσταση είναι ένα πέρασμα μέσα στον κόσμο των ψευδαισθήσεων και της απατηλής αντιλήψεως της αισθητής πραγματικότητας.

 Για τον άνθρωπο που βιώνει το παρόν συνειδητά, το πέρασμα αυτό, συνιστά πεδίο δοκιμασίας και άθλων. Έρχεται ενώπιον του απόλυτου, ανά πάσα στιγμή. Η εγρήγορση,  διατηρεί ζωντανή την ύπαρξή του καθώς αποτρέπει τον κίνδυνο της λήθης και της πλάνης.

 Αυτό όμως δεν συμβαίνει ως επι τω πλείστον, αντιθέτως ο άνθρωπος υφίσταται τη λήθη κι έτσι απουσιάζει από τη συνείδησή του και από το παρόν.

Μια από τις μεγαλύτερες δεσμεύσεις και πλάνες αφορά τη σκέψη του, που ακολουθεί την κατεύθυνση του γραμμικού χρόνου.

 Η πλάνη και η λήθη συντελούν στο να αγνοήσει το γεγονός ότι το μέλλον είναι άδηλο και ανά πάσα στιγμή, ανεξαρτήτου ηλικίας, μπορεί   να αναχωρήσει.

 «Καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου• ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά• ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὃ Θεός• ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ•» (κατ. Λουκ. 12,19-20)

 H λήθη φέρνει την ανοησία, επόμενο είναι, λοιπόν, να αποκόπτεται από τη σχέση με τις άχρονες και νοητές αξίες, οι οποίες τον συνδέουν με τη ζώσα πραγματικότητα, το αδιάλειπτο παρόν. Η πλάνη έρχεται ως αποτέλεσμα των αισθήσεων που απατώνται. Καθώς υπέστη το πνεύμα που επικρατεί, περιόρισε την ύπαρξή του στα στενά όρια της ατομικότητας. Έτσι δημιουργείται ένας κλοιός κι ένας ανάλογος αποκλεισμός.

Η λησμοσύνη της ψυχής δημιουργεί τις προϋποθέσεις της δεσμεύσεως με το γραμμικό χρόνο και τις αισθήσεις, οι οποίες πλανώνται, το πρόβλημα όμως είναι ότι ο άνθρωπος τις εμπιστεύεται κι έτσι βυθίζεται στο σκοτάδι της άγνοιας του εαυτού και του άλλου.

Eπιδιώκοντας την επιβίωση, την μακροημέρευση, την εξασφάλιση, γενικά, των επίγειων αγαθών τα οποία περιορίζονται μέσα στο χρόνο και μέσα στη σχετικότητα, απουσιάζει από το παρόν, αγνοεί το δικό του υπαρξιακό αίτημα (ποιος είμαι, για ποιο λόγο ζω).

Υφίσταται έναν αποπροσανατολισμό μέσα στο χρόνο.

Τα ενδιαφέροντά του που είναι σχετικά με το χρόνο, του κλέβουν την προσοχή, με αποτέλεσμα  αντί να βρίσκεται εντός του, βρίσκεται στο πέριξ και εκτός.

Και να ξέρετε τούτο: πως αν ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού ήξερε ποια ώρα θα έρθει ο κλέφτης, θα ήταν άγρυπνος και δε θα άφηνε να του διαρρήξουν το σπίτι. (Κατ. Λουκά 12,39)

Το χωρίο υπαινίσσεται τον κίνδυνο που αφορά  την ύπνωση της συνειδήσεως και είναι μέγιστος, για το λόγο ότι ο άνθρωπος δεν είναι κύριος του εαυτού του.

Κάθε αναβολή στο μέλλον είναι λάθος. Ωστόσο επάνω σ’ αυτό το λάθος εδραιώθηκε ο τρόπος σκέψεως που διέπει τον κόσμο. Ο καθείς ως μονάδα και μοναδικότητα θα βρεθεί κάποτε ενώπιον της πραγματικότητας την οποία αγνόησε,  γιατί έστω κι αν αυτό συμβαίνει ανεπίγνωτα, η συνείδηση καταγράφει λάθη και παραλείψεις.

Ο λόγος του Θεού επικαλείται την εγρήγορση που είναι σωτηριακή. Έχοντας την εγρήγορση ο άνθρωπος, προχωρεί στην περαιτέρω γνώση που τον κάνει τον ίδιο κύριο των αδυναμιών του.

Η γνώση της αλήθειας, που δεν είναι αισθητή ίσταται ανεξάρτητη, πέραν της πλάνης των αισθήσεων και προσφέρει τον ηθικό βίο. Ο ηθικός βίος είναι ο μόνος δρόμος αναγωγής στο απόλυτο.

Μόνον στην κατάσταση εγρηγόρσεως, ο άνθρωπος βιώνει συνειδητά το παρόν, το  άχρονο συνεχές στο οποίο ουσιαστικά ανήκει και αναπνέει το οξυγόνο της αλήθειας.

Το άχρονο συνεχές περιλαμβάνει τη διάσταση του χρόνου κι αφορά μια πραγματικότητα ευρύτερη αυτού.

Η μη αισθητή, μη ορατή αλλά νοητή πραγματικότητα είναι υπαρκτή και αδιάλειπτη, ενώ ο εντεύθεν χρόνος διακόπτεται. Ο νους την αντιλαμβάνεται όταν συντονίζεται με το Λόγο!

Έτσι, παρά την απατηλότητα και πολλαπλότητα των φαινομένων, ο νους μας ειδοποιεί ότι το παν είναι Εν.

Αλκμήνη Κογγίδου

Ποιήτρια-δοκιμιογράφος