Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Δια-στοχασμοί

ΔΙΑΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
Στην ιστορική κορυφαία στιγμή που ο άνθρωπος ακροζυγιάζεται με τη δίνη της φύσεως αντιμέτωπος και τα αιώνια λάθη του, καμία φιλοσοφία δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή που ο χρόνος κλείνει ένα κεφάλαιο και η ύλη συμμετέχει, το Πνεύμα αναζητά έναν τρόπο ζωής κι όχι ένα θεώρημα ή ένα ιδεολόγημα. Έναν τρόπο ζωής που μετέχει στο μυστήριο της σχέσης, γεγονός απ’ το οποίο απείχε ο άνθρωπος.  Ο τρόπος αυτός της ζωής καθιστά τον άνθρωπο νήπιο ενώπιον της απείρου σοφίας του σύμπαντος.
Η διαπραγμάτευση του ορθού και η επίτευξη του τέλειου κατά τη διεξαγωγή της πράξης, συνίσταται σε μια παιδεία η οποία ενεργοποιεί ταυτόχρονα τη συνείδηση, το νου και τη ψυχή.
Μ’ αυτόν τον τρόπο αισθάνεται ο άνθρωπος ότι πραγματώνει τον εαυτό του σε οτιδήποτε και να κάνει, δεν διχάζεται, αντίθετα ενοποιείται και εκφράζεται με τη τριαδική του φύση. Είναι βέβαιο ότι αυτό αποτελεί για τον ίδιο μια ευχάριστη έκπληξη καθώς συνεχώς διδάσκεται επιχειρώντας το τέλειο.
Η βίωση του παρόντος ως μια συνειδητή συμμετοχή στη ζώσα πραγματικότητα, παραπέμπει στη Σχέση. Μ’ αυτήν καθίσταται ο άνθρωπος Πρόσωπο αναφορικά προς τον Άλλον και το Όλον. Προσφέρεται ως άδειο σκεύος στην υποδοχή το Αγίου Πνεύματος και δρα σύμφωνα με το Θέλημα του Θεού. Τούτο καθιστά το είναι και το γίγνεσθαι πρόσφορο έδαφος προς την εξελεγκτική πορεία. Ταυτόχρονα συνδέει την πορεία της αυτογνωσίας με τη Θεογνωσία. Η συνειδητή βίωση του παρόντος ενέχει την εγρήγορση.
Ας μιλήσουμε για την Αγάπη, την απρόσιτη αυτή ιδιότητα του Θεού, που δεν μπορεί εύκολα να φιλοξενήσει ο άνθρωπος, χρειάζεται να γίνει γίγας, ήρωας, άγιος ποιητής. Ούτε ένα γραμμάριο απ’ αυτή την Αγάπη δεν έχει ο κοινός άνθρωπος γιατί δεν είναι για τους πολλούς, είναι για τους λίγους, λίγοι μπορούν να σηκώσουν στον ώμο τους αυτόν τον σταυρό. Είναι μια πρόσβαση στο απόλυτο, κίνηση ενωτική που καταργεί κάθε «χωριστικότητα», μεταβαίνει στον άλλον, κατανοεί το πρόβλημά του, μετέχει στον πόνο, στην αγωνία, στην κούραση, αποβάλλει κάθε ιδιότητα ατομική και εισέρχεται στο Πνεύμα του Θεού.
Δεν είναι εύκολο να εισέλθει ο άνθρωπος με τη φυσική του υπόσταση σε μια έννοια τόσο μεταφυσική! Η κάθε στιγμή κατεργάζεται την υπόθεση της αγάπης από τη στιγμή που ο άνθρωπος αυτός συνειδητοποιεί τη μοναδικότητά του και το χρέος του απέναντι στον άλλον και στο όλον. Ας γνωρίζουν οι άνθρωποι ότι δεν τους εγκαταλείπει ο Θεός εφ’ όσον τέτοιοι άνθρωποι κυκλοφορούν και δεν είναι αναγνωρίσιμοι παρά μόνον από την καθαρή ματιά του αθώου, του παιδιού και του ζώου.
Οι δυσκολίες και οι δοκιμασίες έχουν πολλαπλά ευεργετήματα. Μας κάνουν πρώτα ν’ ανακαλύψουμε την ανεπάρκειά μας και να προχωρήσουμε στην αναζήτηση των άγνωστων δυνατοτήτων μας. Στην ουσία μας προσανατολίζουν προς τη Σοφία του Θεού που μας προσεγγίζει στους άγραφους νόμους, στην αναζήτηση του Μέτρου, της χρυσής τομής, στην κατανόηση του άλλου και στην ευαισθητοποίηση που αφορά τα δεινά που συνέχουν την ανθρωπότητα στο μεγαλύτερο μέρος της. Μ’ αυτόν τον τρόπο ενεργοποιείται η ηθική της Σχέσης που κατατείνει στην Ενότητα. Κι όλα αυτά γιατί ο Θεός ξέρει καλύτερα τον άνθρωπο απ’ όσο ο άνθρωπος τον εαυτό του.


Το παρόν κείμενο δημοσιεύθηκε στον «Νουμά», εφημερίδα λόγου και τέχνης που εκδίδεται στον Πύργο Ηλείας.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου