ΕΝΑ ΦΩΣ ΜΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
Δεν χρειάζεται να δανεισθούμε τη φαντασία για να ζωγραφίσουμε την κόλαση. Ένα ανέκδοτο παρουσιάζει την εικόνα της: πηγαίνει ένας αμαρτωλός, που δεν μετάνιωσε στην άλλη ζωή· τον παραλαμβάνει ένας άγγελος και τον οδηγεί σ' έναν πανέμορφο κήπο. Στο κέντρο του κήπου προβάλει ένα πολυτελέστατο ανάκτορο όπου ο φίλος μας διαπιστώνει εκ των υστέρων ότι πρόκειται για ξενοδοχείο, εκεί τον εγκαθιστά σ' ένα ωραίο δωμάτιο με μια θαυμάσια θέα! Την άλλη μέρα έρχεται μια χαριτωμένη καμαριέρα και του φέρνει το πρωϊνό του, ένα πλήρες πρωϊνό. Ο άνθρωπός μας, που απολαμβάνει όλα αυτά τα ωραία πράγματα, μονολογεί σκεπτόμενος: «Μπα, θα έκαναν λάθος». Την επόμενη μέρα επακολουθεί, ακριβώς, το ίδιο πρόγραμμα με την παροχή όλων αυτών και συνεχίζεται το ίδιο κάθε μέρα. Αυτός, μη έχοντας καθαρή τη συνείδηση, δεν μπορεί να τα χαρεί, αρχίζει να πιέζεται απ' την επανάληψη και κάποια ώρα διαμαρτύρεται, ομολογώντας πως δεν είναι άξιος για τον Παράδεισο, γιατί είναι αμαρτωλός και πηγαίνει στον άγγελο να του το καταθέσει. Τότε ο άγγελος του λέει: «όχι δεν κάναμε λάθος εδώ είναι η κόλαση». Εδώ είναι η κόλαση, λοιπόν, εδώ που κυριαρχούν οι βιολογικές και βιοτικές ανάγκες. Τα στοιχεία της, μας τα προσφέρει η μονοτονία της ζωής αυτής, μας τα παρέχει ο άλλος και οι άλλοι που με την απρόσωπη ισοπεδωτική παρουσία τους, αποσπούν από τη ζωή, το όνειρο. Σ’ αυτό το συνεχές επαναλαμβανόμενο στενό απουσιάζει ο αέρας της ελευθερίας. Απουσιάζει η πρωτοτυπία, η ευχάριστη έκπληξη. Ξέρεις, εκ των προτέρων, τι θα πουν και τι θα κάνουν, ξέρεις τα όριά τους, πόσο μπορούν να δώσουν και ως που μπορούν να φθάσουν. Κι ο αέρας που δεν κυκλοφορεί και η αλήθεια που δεν κυκλοφορεί καταδικάζει τον άνθρωπο σε ένα επίπεδο τρόπο ζωής, σ’ αυτήν την επίπεδη ανάλωση, στην ρουτίνα, την οποία κινδυνεύει να την «πάρει» για ζωή. Κι αναζητά το βλέμμα του άλλου, το διάλογο, κινδυνεύει να θεωρηθεί παράφρων γι’αυτή την αναζήτηση. Μα, εδώ δεν υπάρχει το βλέμμα, υπάρχει το μάτι που είναι έτοιμο να επισημάνει το λάθος, έτοιμο να κατακρίνει για την ατέλεια. Το λάθος και το πταίσμα, που δεν το αναζήτησε ποτέ μέσα του, το αναζητά στον άλλον, γιατί η εξωστρέφεια είναι μία κατάσταση που τον κάνει να ζει μ’ όλο αυτό το ανομολόγητο, που έχει εντός του, τον κάνει και μπορεί να αντέχει και να συμβιβάζεται. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η εξωστρέφεια, γιατί δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον εαυτό του, φυσικά και ούτε με τον άλλον. Ετσι, δε χρειάζεται να χρησιμοποιούμε την φαντασία για να σκιαγραφήσουμε την κόλαση, ήδη υπάρχει στη ζωή μας μέσα από τις απρόσωπες σχέσεις! Φυσικά, υπάρχουν και οι διαπληκτισμοί, υπάρχουν και οι αντιδικίες. Αυτές υπάρχουν τότε, που νομίζει και φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να συνδιαλλαγεί και να συνομιλήσει με βάση τη λογική, τον Κοινό Νου. Αλλά, όχι πρέπει, να το καταλάβει πως εκεί δεν χωράει ο διάλογος. Δεν υπάρχει η ελπίδα, γιατί είναι μία κατάσταση μη ανατρέψιμη. Απ’ αυτήν, μόνον ν’αποδράσει θα πρέπει ο συνειδητός, ο γρηγορών. Ν’ αποδράσει επιστρέφοντας στο Κέντρο του εαυτού του και, πάντα, ελπίζοντας πως θα συναντήσει κάποτε το βλέμμα του άλλου, ένα πρόσωπο, τουλάχιστον, που έχει το δικό του βλέμμα και φυλάει την ανησυχία του για την αλήθεια, για την αληθινή ζωή και φυλάγεται η ζωή σ’αυτό ακέραιη.
Φυσικά, θα ήταν προτιμότερος ο θάνατος, ο φυσικός, από έναν τέτοιο συνεχή θάνατο, αν, δεν υπήρχε το Πρόσωπο, αυτό που κατάφερε να εξαρθεί, ν’ αυτονομηθεί και κράτησε το φως μέσα στα μάτια του και κράτησε τη ζεστασιά μέσα στην καρδιά του κι απλώνει το χέρι, το παιδικό του χέρι με την αγνότητα και την ειλικρίνεια για να δώσει και να πάρει το παλμό της ζωής! Ναι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι, τότε όλος ο κόσμος θα βυθίζονταν μέσα στο σκοτάδι. Τότε, αυτή η κόλαση θα ήταν η καταδίκη όλων. Να, όμως που η ψυχή αντιδρά! Να, όμως, που δεν υποτάσσεται σ’ αυτό το θάνατο και ψάχνει και την ομορφιά και την αλήθεια και ψάχνει εναγώνια το άλλο Πρόσωπο, τον καθρέπτη της ψυχής.
Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το κενό και σ’ αυτήν την επαναλαμβανόμενη ρουτίνα και μέσα στην τύρβη της ζωής, που πήρε τη μορφή μιας τεράστιας μηχανής, που κινείται, χωρίς νόημα, πως θα μπορούσαμε να εννοήσουμε τη ζωή, αν, δεν υπήρχε ο Ανθρωπος που όταν το συναντάς διαλύονται τα σκοτάδια , αυτός που, όταν τον συναντάς, ανοίγει το παράθυρο της ψυχής σου στο φως; Και φθάνει λίγη ώρα για να οπλίσεις την ύπαρξή σου μ’ αυτή τη θαυμαστή ενέργεια που εκπέμπει, μ’ αυτή τη γλυκιά ζεστασιά, που δίνει το συναπάντημα. Αν, δεν υπήρχαν, αυτοί οι άνθρωποι και αυτές οι στιγμές, τότε ναι, βέβαια, η ζωή θα ήταν μία κόλαση. Μήπως, όμως, αυτό το κενό, κάνει πιο επώδυνη την απουσία του του αληθινού ανθρώπου, μήπως αυτό το κενό και αυτή η ρουτίνα είναι εκείνη που μας ενεργοποιεί στην αναζήτησή του; Ας πούμε, λοιπόν, ότι έτσι θα πρέπει να είναι κι ας αναζητήσουμε αυτή την «εστία», γιατί διαφορετικά ο άνθρωπος χωρίς τις διαπροσωπικές σχέσεις μένει ανέστιος!
Αυτή η ζωή και αυτό το κενό, κάνει κάτι πολύ μεγάλο: μας αποσυνδέει εσωτερικά από 'κει που δεν υπάρχει προοπτική και μας χαρίζει και το δικαίωμα και το χρέος στην αναζήτηση του πραγματικού συντρόφου, εκεί που η ζωή συντίθεται. Η Συνείδηση τότε ανοίγει τον εσωτερικό δρόμο.
Μήπως, όλη αυτή η ζωή, που για πολλούς λόγους δεν λέγεται ζωή, ήταν μία ετοιμασία, μία προετοιμασία για το πραγματικό αντάμωμα; Αν, όμως, δεν το συνειδητοποιήσει αυτό ο άνθρωπος και δεν μπει στη διαδικασία της αναζήτησης, τότε κι εδώ υπάρχει ο κίνδυνος. Αυτή η πρόσκαιρη ζωή, που κάθε στιγμή μπορεί να διακοπεί, έχει αξία, μόνον, όταν ανακαλύψει ο άνθρωπος το υπαρξιακό του αίτημα. Κι αυτό βιώνεται, πάντα, εν σχέση με τον άλλον. Βέβαια, έχουμε ένα παρελθόν, μέσα στο οποίο θα χρειαστεί ν' αναλογισθούμε τα λάθη, τις παραλείψεις, τα εγκλήματα που επέφερε η άγνοια του άλλου.
Είναι γεγονός, πως οδεύουμε προς μια αλλαγή, όσοι πιστοί προσέλθετε! Το σάλπισμα της ζωής ακούγεται μέσα μας, μυστικά, καθώς φθάνει το πλήρωμα του χρόνου που δεν επιδέχεται, πλέον, άλλα λάθη κι άλλες παραλείψεις. Η Αγάπη είναι κυκλοφορήσιμη, είναι η ίδια η Ζωή. Κι εκεί που ο άνθρωπος συσσώρευσε ενοχές, δεν προσφέρεται, πλέον, το έδαφος, δεν υπάρχει η πιθανότητα της αντάμωσης. Μόνον εκεί που οι άνθρωποι δοκιμάσθηκαν, ετοιμάζεται το έδαφος αυτό, ετοιμάζεται η αλλαγή.
Κόλαση, η λέξη χτυπάει άσχημα στο αυτί μας και η καρδιά μας δεν θέλει να δεχθεί κανέναν άνθρωπο να εξαιρείται της Αγάπης. Όμως, αυτή η λέξη ταιριάζει σ’ ό,τι πιο αρνητικό προς τη ψυχή μας. Και γίνεται κόλαση, η ζωή από τη πανομοιότυπη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, τον εγκλωβισμό στη συνήθεια, τον αποκλεισμό στα περιορισμένα όρια του εγώ, που εμποδίζει τη ροή της αλήθειας να εκφραστεί και να κυκλοφορήσει. Και είναι κρίμα η ζωή να γίνει μια ρουτίνα και η ρουτίνα να λέγεται ζωή, εκεί που κυριολεκτικά ασφυκτιά η ψυχή.
Αλκμήνη Κογγίδου.
Ποιήτρια - δοκιμιογράφος.
Δεν χρειάζεται να δανεισθούμε τη φαντασία για να ζωγραφίσουμε την κόλαση. Ένα ανέκδοτο παρουσιάζει την εικόνα της: πηγαίνει ένας αμαρτωλός, που δεν μετάνιωσε στην άλλη ζωή· τον παραλαμβάνει ένας άγγελος και τον οδηγεί σ' έναν πανέμορφο κήπο. Στο κέντρο του κήπου προβάλει ένα πολυτελέστατο ανάκτορο όπου ο φίλος μας διαπιστώνει εκ των υστέρων ότι πρόκειται για ξενοδοχείο, εκεί τον εγκαθιστά σ' ένα ωραίο δωμάτιο με μια θαυμάσια θέα! Την άλλη μέρα έρχεται μια χαριτωμένη καμαριέρα και του φέρνει το πρωϊνό του, ένα πλήρες πρωϊνό. Ο άνθρωπός μας, που απολαμβάνει όλα αυτά τα ωραία πράγματα, μονολογεί σκεπτόμενος: «Μπα, θα έκαναν λάθος». Την επόμενη μέρα επακολουθεί, ακριβώς, το ίδιο πρόγραμμα με την παροχή όλων αυτών και συνεχίζεται το ίδιο κάθε μέρα. Αυτός, μη έχοντας καθαρή τη συνείδηση, δεν μπορεί να τα χαρεί, αρχίζει να πιέζεται απ' την επανάληψη και κάποια ώρα διαμαρτύρεται, ομολογώντας πως δεν είναι άξιος για τον Παράδεισο, γιατί είναι αμαρτωλός και πηγαίνει στον άγγελο να του το καταθέσει. Τότε ο άγγελος του λέει: «όχι δεν κάναμε λάθος εδώ είναι η κόλαση». Εδώ είναι η κόλαση, λοιπόν, εδώ που κυριαρχούν οι βιολογικές και βιοτικές ανάγκες. Τα στοιχεία της, μας τα προσφέρει η μονοτονία της ζωής αυτής, μας τα παρέχει ο άλλος και οι άλλοι που με την απρόσωπη ισοπεδωτική παρουσία τους, αποσπούν από τη ζωή, το όνειρο. Σ’ αυτό το συνεχές επαναλαμβανόμενο στενό απουσιάζει ο αέρας της ελευθερίας. Απουσιάζει η πρωτοτυπία, η ευχάριστη έκπληξη. Ξέρεις, εκ των προτέρων, τι θα πουν και τι θα κάνουν, ξέρεις τα όριά τους, πόσο μπορούν να δώσουν και ως που μπορούν να φθάσουν. Κι ο αέρας που δεν κυκλοφορεί και η αλήθεια που δεν κυκλοφορεί καταδικάζει τον άνθρωπο σε ένα επίπεδο τρόπο ζωής, σ’ αυτήν την επίπεδη ανάλωση, στην ρουτίνα, την οποία κινδυνεύει να την «πάρει» για ζωή. Κι αναζητά το βλέμμα του άλλου, το διάλογο, κινδυνεύει να θεωρηθεί παράφρων γι’αυτή την αναζήτηση. Μα, εδώ δεν υπάρχει το βλέμμα, υπάρχει το μάτι που είναι έτοιμο να επισημάνει το λάθος, έτοιμο να κατακρίνει για την ατέλεια. Το λάθος και το πταίσμα, που δεν το αναζήτησε ποτέ μέσα του, το αναζητά στον άλλον, γιατί η εξωστρέφεια είναι μία κατάσταση που τον κάνει να ζει μ’ όλο αυτό το ανομολόγητο, που έχει εντός του, τον κάνει και μπορεί να αντέχει και να συμβιβάζεται. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η εξωστρέφεια, γιατί δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον εαυτό του, φυσικά και ούτε με τον άλλον. Ετσι, δε χρειάζεται να χρησιμοποιούμε την φαντασία για να σκιαγραφήσουμε την κόλαση, ήδη υπάρχει στη ζωή μας μέσα από τις απρόσωπες σχέσεις! Φυσικά, υπάρχουν και οι διαπληκτισμοί, υπάρχουν και οι αντιδικίες. Αυτές υπάρχουν τότε, που νομίζει και φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να συνδιαλλαγεί και να συνομιλήσει με βάση τη λογική, τον Κοινό Νου. Αλλά, όχι πρέπει, να το καταλάβει πως εκεί δεν χωράει ο διάλογος. Δεν υπάρχει η ελπίδα, γιατί είναι μία κατάσταση μη ανατρέψιμη. Απ’ αυτήν, μόνον ν’αποδράσει θα πρέπει ο συνειδητός, ο γρηγορών. Ν’ αποδράσει επιστρέφοντας στο Κέντρο του εαυτού του και, πάντα, ελπίζοντας πως θα συναντήσει κάποτε το βλέμμα του άλλου, ένα πρόσωπο, τουλάχιστον, που έχει το δικό του βλέμμα και φυλάει την ανησυχία του για την αλήθεια, για την αληθινή ζωή και φυλάγεται η ζωή σ’αυτό ακέραιη.
Φυσικά, θα ήταν προτιμότερος ο θάνατος, ο φυσικός, από έναν τέτοιο συνεχή θάνατο, αν, δεν υπήρχε το Πρόσωπο, αυτό που κατάφερε να εξαρθεί, ν’ αυτονομηθεί και κράτησε το φως μέσα στα μάτια του και κράτησε τη ζεστασιά μέσα στην καρδιά του κι απλώνει το χέρι, το παιδικό του χέρι με την αγνότητα και την ειλικρίνεια για να δώσει και να πάρει το παλμό της ζωής! Ναι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι, τότε όλος ο κόσμος θα βυθίζονταν μέσα στο σκοτάδι. Τότε, αυτή η κόλαση θα ήταν η καταδίκη όλων. Να, όμως που η ψυχή αντιδρά! Να, όμως, που δεν υποτάσσεται σ’ αυτό το θάνατο και ψάχνει και την ομορφιά και την αλήθεια και ψάχνει εναγώνια το άλλο Πρόσωπο, τον καθρέπτη της ψυχής.
Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το κενό και σ’ αυτήν την επαναλαμβανόμενη ρουτίνα και μέσα στην τύρβη της ζωής, που πήρε τη μορφή μιας τεράστιας μηχανής, που κινείται, χωρίς νόημα, πως θα μπορούσαμε να εννοήσουμε τη ζωή, αν, δεν υπήρχε ο Ανθρωπος που όταν το συναντάς διαλύονται τα σκοτάδια , αυτός που, όταν τον συναντάς, ανοίγει το παράθυρο της ψυχής σου στο φως; Και φθάνει λίγη ώρα για να οπλίσεις την ύπαρξή σου μ’ αυτή τη θαυμαστή ενέργεια που εκπέμπει, μ’ αυτή τη γλυκιά ζεστασιά, που δίνει το συναπάντημα. Αν, δεν υπήρχαν, αυτοί οι άνθρωποι και αυτές οι στιγμές, τότε ναι, βέβαια, η ζωή θα ήταν μία κόλαση. Μήπως, όμως, αυτό το κενό, κάνει πιο επώδυνη την απουσία του του αληθινού ανθρώπου, μήπως αυτό το κενό και αυτή η ρουτίνα είναι εκείνη που μας ενεργοποιεί στην αναζήτησή του; Ας πούμε, λοιπόν, ότι έτσι θα πρέπει να είναι κι ας αναζητήσουμε αυτή την «εστία», γιατί διαφορετικά ο άνθρωπος χωρίς τις διαπροσωπικές σχέσεις μένει ανέστιος!
Αυτή η ζωή και αυτό το κενό, κάνει κάτι πολύ μεγάλο: μας αποσυνδέει εσωτερικά από 'κει που δεν υπάρχει προοπτική και μας χαρίζει και το δικαίωμα και το χρέος στην αναζήτηση του πραγματικού συντρόφου, εκεί που η ζωή συντίθεται. Η Συνείδηση τότε ανοίγει τον εσωτερικό δρόμο.
Μήπως, όλη αυτή η ζωή, που για πολλούς λόγους δεν λέγεται ζωή, ήταν μία ετοιμασία, μία προετοιμασία για το πραγματικό αντάμωμα; Αν, όμως, δεν το συνειδητοποιήσει αυτό ο άνθρωπος και δεν μπει στη διαδικασία της αναζήτησης, τότε κι εδώ υπάρχει ο κίνδυνος. Αυτή η πρόσκαιρη ζωή, που κάθε στιγμή μπορεί να διακοπεί, έχει αξία, μόνον, όταν ανακαλύψει ο άνθρωπος το υπαρξιακό του αίτημα. Κι αυτό βιώνεται, πάντα, εν σχέση με τον άλλον. Βέβαια, έχουμε ένα παρελθόν, μέσα στο οποίο θα χρειαστεί ν' αναλογισθούμε τα λάθη, τις παραλείψεις, τα εγκλήματα που επέφερε η άγνοια του άλλου.
Είναι γεγονός, πως οδεύουμε προς μια αλλαγή, όσοι πιστοί προσέλθετε! Το σάλπισμα της ζωής ακούγεται μέσα μας, μυστικά, καθώς φθάνει το πλήρωμα του χρόνου που δεν επιδέχεται, πλέον, άλλα λάθη κι άλλες παραλείψεις. Η Αγάπη είναι κυκλοφορήσιμη, είναι η ίδια η Ζωή. Κι εκεί που ο άνθρωπος συσσώρευσε ενοχές, δεν προσφέρεται, πλέον, το έδαφος, δεν υπάρχει η πιθανότητα της αντάμωσης. Μόνον εκεί που οι άνθρωποι δοκιμάσθηκαν, ετοιμάζεται το έδαφος αυτό, ετοιμάζεται η αλλαγή.
Κόλαση, η λέξη χτυπάει άσχημα στο αυτί μας και η καρδιά μας δεν θέλει να δεχθεί κανέναν άνθρωπο να εξαιρείται της Αγάπης. Όμως, αυτή η λέξη ταιριάζει σ’ ό,τι πιο αρνητικό προς τη ψυχή μας. Και γίνεται κόλαση, η ζωή από τη πανομοιότυπη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, τον εγκλωβισμό στη συνήθεια, τον αποκλεισμό στα περιορισμένα όρια του εγώ, που εμποδίζει τη ροή της αλήθειας να εκφραστεί και να κυκλοφορήσει. Και είναι κρίμα η ζωή να γίνει μια ρουτίνα και η ρουτίνα να λέγεται ζωή, εκεί που κυριολεκτικά ασφυκτιά η ψυχή.
Αλκμήνη Κογγίδου.
Ποιήτρια - δοκιμιογράφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου