Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Η Νέα Εποχή, Ένας οραματισμός του μέλλοντος


O άνθρωπος και η νέα εποχή



Η ιδέα μιας νέας εποχής απαλλαγμένης από την εγκληματικότητα, τη τρομοκρατία, την υποκρισία, την κάθε είδους εκμετάλλευση φαντάζει εκτός πραγματικότητας. Μπορoύμε να ελπίζουμε σ’ ένα μέλλον στο οποίο δεν θα υπάρχει ο αλληλοσπαραγμός, ο ρατσισμός, η βία και δεν θα γίνονται λάθη κι αδικίες σε βάρος των άλλων, δεν θα μεσολαβούν κενά χάσματα  και ψεύδη ανάμεσά μας; Αν δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι είμαστε άξιοι γι’ αυτό το μέλλον, τότε, φυσικά, είναι αδύνατον να ελπίζουμε. Αν, όμως, είναι αδύνατο να σώσουμε την ελπίδα για μια τέτοια προοπτική, τότε είμαστε καταδικασμένοι.
 Ποια στοιχεία μας δίδονται σήμερα για να μπορούμε να οραματισθούμε ένα ευοίωνο μέλλον; Με τις υπάρχουσες συνθήκες, κάτι τέτοιο φαντάζει ουτοπία.  Είναι γεγονός ότι κορυφώθηκε μια κατάσταση αδιεξόδου. Τίποτα δεν είναι όπως ήταν. Η μυθολογία της ζωής καταργήθηκε. Η αθωότητα έχει απωλεσθεί. Υπό το βάρος των ενοχών δεν μπορεί πλέον ο άνθρωπος να χαίρεται, να παίζει και να ονειρεύεται. Όσο κι αν, η ανάγκη για μια αλλαγή γίνεται, ολοένα και πιο επιτακτική, ο άνθρωπος ως μονάδα δεν αναλαμβάνει, ο ίδιος, σε προσωπικό επίπεδο, να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί. Βρίσκεται μακριά από την επίγνωση της προσωπικής του αλήθειας, παραχώρησε τον εαυτό του σ’ ένα σχήμα ζωής που τον διαγράφει ως πρόσωπο και τον μεταβάλει σε όργανο του συστήματος. Ποιο σύστημα όμως είναι τόσο καταλυτικό ώστε να τον κάνει να πάψει να αναρωτιέται «ποιος είμαι», «γιατί ζω»;  Μήπως, ο εχθρός που εξουδετερώνει τη δυνατότητα του ανθρώπου να αναγνωρίζει τα λάθη του δεν βρίσκεται έξω, αλλά μέσα στον ίδιο;
Αν θέλουμε να ελπίζουμε, θα αναλογισθούμε πόσο τα αδιέξοδα είναι αποφασιστικά. Εγείρουν την ανάγκη μιας επανάστασης, με σκοπό να  επανακτήσει ο άνθρωπος τη σωστή του θέση απέναντι στον εαυτό του και τη ζωή. Η επανάσταση της συνείδησης αξιώνει την αλλαγή εκ των έσω και δεν γίνεται με βίαιες μεθόδους. Εάν αξιοποιήσουμε ένα μέχρι στιγμής αναξιοποίητο κεφάλαιο, τη γνώση του Εαυτού, όλα θα αλλάξουν ριζικά. Αν πιστέψει ο καθένας πως μέσα του υπάρχει εν δυνάμει το τέλειο, τότε, τότε μ’ αυτήν την προοπτική αντιστοιχεί ένα άλλο μέλλον.
Ο άνθρωπος καλείται να συνδεθεί με τη ζωή. Η σχέση αυτή είναι το ζητούμενο και ήδη καθυστέρησε λόγω της απομόνωσης στο εγώ που εγκλώβισε την ζωτική του ενέργεια και τον ώθησε στην αυτοκαταστροφή.   Ως αγνοών και αγνοούμενος δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει τρόπους ευοίωνης ζωής. Χωρίς τον απόλυτο έλεγχο που ασκεί η καθαρή ματιά είναι αδύνατον  να πορευθεί δημιουργικά. Χωρίς το διάλογο, το σημείο επαφής με τον άλλον που ρίχνει φως στις σκοτεινές και δυσδιάκριτες πτυχές του εαυτού, δεν θα μπορέσει να βγει από το αδιέξοδο. Θα χρειασθεί έναν επαναπροσδιορισμό της ίδιας του της ύπαρξης, αλλά πώς να γίνει αυτό κι από πού ν’ αρχίσει;
Έχουν ανατραπεί όλα τα δεδομένα στα οποία στήριζε τα όνειρά του και τις επιδιώξεις του. Αυτός ο κόσμος απέτυχε, δεν πιστεύουμε όμως ότι ο άνθρωπος απέτυχε. Η ζωή, που διαχέεται ως ενέργεια μέσα στο σύμπαν και εκφράζεται ποικιλοτρόπως μέσα από νόμους, χρειάζεται για την προσέγγισή της ένα σημείο επαφής, το σημείο επαφής είναι ο Εαυτός. Γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς. (Πυθαγόρας) Στηρίζουμε, λοιπόν, την ελπίδα επάνω σ’ αυτό που ο ίδιος δεν γνωρίζει, ακόμα, από τον εαυτό του, έχοντας όμως συνειδητοποιήσει την ανεπάρκειά του, είναι έτοιμος να στραφεί σε αναζητήσεις πιο ουσιαστικές. Στη νέα εποχή που έρχεται, ο δρόμος τον οποίο θα πρέπει ν’ αναζητήσει, είναι ο δρόμος της Καρδιάς, είναι εκεί που ακόμα υπάρχει ζωντανή μια σπίθα και τον ειδοποιεί γι’ αυτό που αντιστοιχεί με τον ίδιο. 
Και ποιο θα μπορούσε να είναι το καινούργιο ώστε να πούμε ότι εκφράζει τη νέα εποχή; Είναι, καθαρά, οι διαπροσωπικές σχέσεις, είναι μια κατάσταση, η οποία παραλαμβάνει τον άνθρωπο από την άγνοια και τον οδηγεί στη γνώση, είναι μια σχέση ελευθερίας που αναζητά να συνθέσει τον έναν με τον άλλον στην αρμονία της ψυχής, είναι αυτή που θα επαναφέρει τη μυθολογία του ωραίου.
Ο οραματισμός της νέας εποχής δεν είναι ανυπόστατος, με το σκεπτικό ότι υπάρχει ο νόμος δράσης- αντίδρασης. Όσο αποκτούμε την  επίγνωση του κακού που μας περιβάλλει, τόσο αυτή επιδρά θετικά, αφυπνίζοντας την εγρήγορση και ενεργοποιώντας τη θέληση για μια αλλαγή. Σ’ έναν κόσμο που πιότερο μοιάζει με εφιάλτη, εκτυλίσσεται η πορεία αυτογνωσίας μέσα απ’ αυτόν και από τα εμπόδια που μας θέτει ξεπηδάει, γεννιέται κι ωριμάζει κάτι καινούργιο. Κι ένας λόγος που δεν θα πρέπει να τον αφορίσουμε ή να τον καταδικάσουμε αυτόν τον κόσμο που μας χαρίζει τόσες λύπες, είναι ότι μέσα απ’ αυτές πορευόμαστε στο γνώθι σαυτόν και ανακαλύπτουμε τις άγνωστες δυνατότητες εντός μας.
                                                                                             ΑΛΚΜΗΝΗ ΚΟΓΓΙΔΟΥ
                   ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΔΟΚΙΜΙΟΓΡΑΦΟΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου