Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Συμβίωση-συνύπαρξη

Συμβίωση - συνύπαρξη

Την ύπαρξη του ανθρώπου νοηματοδοτεί, πάντα, ένας σκοπός που καθορίζεται από τη σχέση του ως προς κάτι που τον υπερβαίνει, με το οποίο ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται. Ως επί τω πλείστον η ύπαρξη δονείται, εκφράζεται και λειτουργεί υπό το πνεύμα της σχέσεως ( εν σχέση με τον άλλον) και πραγματώνει το σκοπό της ζωής της μέσα στο συνεχές γίγνεσθαι υπό την προϋπόθεση του συνυπάρχειν.
Η ψυχή και η συνείδηση βρίσκονται στο αέναο γίγνεσθαι, σε συνεχή κίνηση. Είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να μοιρασθεί η ύπαρξη, που βρίσκεται εν σχέση με τη ψυχή και τη συνείδηση, τη στατική και επαναλαμβανόμενη ανακύκλωση των βιολογικών αναγκών, καθώς  συμπορεύεται με τη θεία άλη και το δίαϊόν.
Η ύπαρξη που διατηρεί τη μνήμη της υπερβατικής φύσεως, αισθάνεται ασφυκτικά, χωρίς το οξυγόνο της ψυχής που είναι η αλήθεια.
Υπάρχουμε συνυπάρχοντας. Η συνειδητότητα του συνυπάρχειν εκφράζεται, σαφώς, με την ανησυχία του ανθρώπου να μοιρασθεί και να βιώσει την αλήθεια. Έτσι, ξεκινάει μια πορεία, η οποία αφορά την απεξάρτηση από τις ανάγκες και τις συνήθειες. Η  απεξάρτηση από τις ανάγκες και τις συνήθειες, όσο και η μετοχή της συνειδήσεως και της ψυχής στο παρόν, απαιτούν τόσο μεγάλη προσπάθεια, που μόνο με άθλο θα μπορούσε να παρομοιασθεί. Η επίτευξη αυτού του άθλου, φέρνει στην επίγνωση του ανθρώπου, τη ζώσα πραγματικότητα και την ιερότητα της ζωής. Όλα αυτά, βέβαια, έχουν τη θέση τους, εφόσον ο άνθρωπος επιδιώκει την γνώση του εαυτού, διαφορετικά συμβιβάζεται και απλώς συμβιώνει, χωρίς να συνυπάρχει. Για το λόγο ότι  ο άνθρωπος επιλέγει το ευάρεστο, το ευχάριστο και το εύκολο  που του υπαγορεύει το ένστικτο  της επιβιώσεως, που είναι σχετικό με το ατομικό εγώ, δεσμεύεται, με συνέπεια να μην αντιλαμβάνεται το προσωπικό του αίτημα που είναι υπαρξιακό. Υπάρχει ο κίνδυνος τότε να εγκλωβιστεί στις συμβάσεις. Η συμβίωση προτείνει ένα τρόπο ζωής ανάλογο προς τις ανάγκες και τη συμπόρευση μέσα από τη γραμμική έννοια του χρόνου, η οποία περιορίζει την ύπαρξη στα βιοτικά και βιολογικά όρια. Αδυνατεί, βεβαίως, η ύπαρξη να εκφραστεί μέσα στα όρια αυτά κι αν εκφραστεί δεν γίνεται αποδεκτή.
Δεν μπορεί να έχει ο άνθρωπος τη συνείδηση της υπάρξεώς του, αν εγκλωβιστεί στη βιολογική του υπόσταση, δηλαδή, αν κυριαρχηθεί από το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως, από την αποκλειστική μέριμνα της επιβιώσεως και αν τελικά συμβιβαστεί. Αν συμβεί αυτό χάνει την επαφή με την μνήμη κι ως επακόλουθο αυτού με τη συνείδησή του. Η απώλεια αυτή είναι καθοριστική, συνιστά ένα σύμπτωμα, το οποίο δηλώνει τον υπαρξιακό θάνατο του ανθρώπου.
Η περιχαράκωση των αισθήσεων και η εγωϊστική αντίληψη, η οποία αποκλείει την έξοδο από το εγώ, ενέχει τον κίνδυνο της υπαρξιακής απώλειας όταν ενδώσει σ’ έναν συμβιβαστικό τρόπο ζωής.
Ο υπαρξιακός άνθρωπος δεν καλύπτεται από τους βιολογικούς ρόλους ούτε από την κοινωνική καταξίωση ή την επαγγελματική επιτυχία. Καθώς ο συμβατικός χρόνος δεν έχει σχέση με την ίδια τη ζωή, αναζητά  να ζήσει το παρόν και να αποκτήσει την αυτοβεβαίωσή του.
Το να μοιράζεται την αλήθεια μέσα στο παρόν, αυτό θεωρεί ζωή, αλλά κι αν ακόμη δεν την μοιράζεται διατηρεί την ανησυχία της υπάρξεώς του.
Ο ενθουσιασμός που πηγάζει από την ένθεη φύση ωθεί στην υπέρβαση. Το εγώ είναι έδαφος ακατάλληλο  για να λειτουργήσει η αλήθεια (θεία άλη), ακόμα περισσότερο όταν συσσωρεύει ενοχές και απωθημένα, τα οποία δημιουργούν ένα φράγμα.
Ο μόνος τρόπος διάσωσης της υπάρξεως είναι οι υπερβάσεις. Οι υπερβάσεις μεσολαβούν ώστε  να συνδεθεί ο άνθρωπος με την υπερβατική φύση, η οποία τον συνδέει με το όλον.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις δίνουν τη δυνατότητα στην ύπαρξη να βιώσει και να μοιρασθεί την αλήθεια, η οποία αποσπασμένη από το συμβατικό τρόπο σκέπτεσθαι αναχωρεί μέσα στην κίνηση που λειτουργεί με τη συγκίνηση ανάμεσα στον έναν και στον άλλον.
Οι  διαπροσωπικές σχέσεις λειτουργούν απρόσκοπτα όταν μεσολαβεί ο διάλογος που ανοίγει το δίαυλο της επικοινωνίας, τότε ο άνθρωπος μετέχει στο γίγνεσθαι, απαλλαγμένος από κάθε σκοπιμότητα και ιδιοτέλεια, απαλλαγμένος κι από το αίσθημα της ιδιοκτησίας. Φυσικά, η μορφή αυτή των διαπροσωπικών σχέσεων είναι ένα επίτευγμα που είναι αυτονόητο ότι προϋποθέτει μιαν άλλη αξιολόγηση ζωής.
          
                                                                                                    Αλκμήνη Κογγίδου
                                                                                             Ποιήτρια-δοκιμιογράφος



Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου