Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Προσέγγιση στην ποίηση της Αλκμήνης Κογγίδου, Γράφει η Χρύσα Σιώτη

 Προσέγγιση στην ποίηση της Αλκμήνης Κογγίδου.
Γράφει η Χρύσα Σιώτη
  Η υπαρξιακή αγωνία και τα βασανιστικά ερωτήματα που αυτή γεννάει, εμφανίζονται ποικιλοτρόπως στην ποίηση της Αλκμήνης και επανέρχονται έως να εξαντληθούν ή ίσως να μεταρσιωθούν, μέσα από μια πορεία που οδηγεί στο βάθος.
Ποιό είναι όμως αυτό το βάθος και ποιά η σημασία της πορείας αυτής; Από την απάντηση στο πρώτο ερώτημα που παραπέμπει στο σύνολο του ποιητικού έργου, σε μια προσέγγιση ενδελεχή, συνάγεται και η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα. Η οποία έχει κυρίως διδακτικό χαρακτήρα για τον καθένα που ενδιαφέρεται.  
Κάθε στιγμή που σχίζεται
Εντός μου
Κάτι ακούω
Που θα με βγάλει η άκρη
Του εαυτού μου
Πολύπλοκη ρεμβώδης
Χυμώδης κι αυστηρή
Μ’ όλα τα μέσα που είναι και τα έξω
Στυλώνω το αυτί στο ατέλειωτο
Όταν χτυπώ το έξω, το μέσα μου χτυπάω
Με το σπαθί μου ανοίγω
Δυο ζωές
Μες στον αγέρα σφυρίζει
Το άγνωστο
Το άγνωστο που με κατοικεί
Καλπάζω ενάντια
Τρέχω, σχίζω
Το βάθος, στο πιο βάθος
Που περιμένει
Που περιμένω
Που περιμένεις.
                                                     (  ΠΡΟΣΜΟΝΗ, ανέκδοτο ποίημα, Αλκμήνης Κ.)
Το βάθος «το άγνωστο που με κατοικεί» είναι η ακένωτη πηγή της καλλιτεχνικής δημιουργίας, η κοινή αφετηρία της μουσικής και της ποίησης αλλά ίσως και ο τελικός προορισμός. Η μουσική συνυφαίνεται με την ποίηση και η ποίηση με την μουσική ανοίγοντας το δρόμο που έχει αφετηρία και προορισμό το βάθος της ψυχής.  Η τέχνη που αποκαλύπτει την αλήθεια προσφέρεται ως μια γέφυρα επικοινωνίας στον άνθρωπο, μ’ αυτό που έχει μέσα του απωθήσει βαθιά και που η λήθη το έχει καλύψει.
Γράφω για αυτά που
δεν σκέπτεσαι,
για αυτά που δεν βλέπεις,
 για αυτά που δεν ακούς.
                                                       (ΠΕΡΑΣΜΑ ,ποιητ. συλλ. ΑλκμήνηςΚ.)
Η ποίηση ζητάει την ευαισθησία μας, κάποτε την αγγίζει τόσο, που μέσα απ’ αυτήν ανακαλύπτουμε ξανά τον κόσμο με καινούργιο βλέμμα.
Από την πρώτη ποιητική συλλογή «Αναγωγή στην Ιδέα» το ποίημα ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, δεν εξυμνεί με ρομαντική διάθεση τη φύση, την αγγίζει με την αγαθή ματιά της αγάπης, την θωπεύει με άφατη τρυφερότητα, δίνοντας σημασία στο μυρμήγκι και στο ταπεινό χορταράκι που ποδοπατούμε, περιφέροντας πάνω του το βάρος της σοβαροφάνειάς μας. Η ανάγνωση του ποιήματος και πολύ περισσότερο η απαγγελία του, δεν θα μπορούσε να γίνει, χωρίς ν’ αφήνει τον αέρα παλλόμενο με την εκπνοή της κάθε ποιητικής φράσης. Η μουσικότητα και ο ρυθμός του είναι παράγοντες σύμφυτοι με τις λέξεις που μεταμορφώνονται σε εικόνες ζωής και ηχοχρώματα επικοινωνίας.
                                                    Έρχονται σε μένα φιλικά
Το πλατύ χαμόγελο
Του πανσέ
Χρωματική κατάφαση ζωής
Το ρόδο που μ’ αγγίζει
Χιλιάδες χρώματα
Σχήματα
Ανασταίνουν την αφή της όρασης
Τα κρίνα
Ευωδιαστά ψιλόλιγνα κορμιά
Τα χαμηλόφωνα λουλούδια
Κάθε εποχή μου διδάσκουν
Την ομορφιά
Μου μιλούν την άλλη γλώσσα
Που μάθαινα παιδί
Βουβό στο θάμπος.
Το πεύκο χαμηλώνει
Τον ψίθυρο
Ανάερα θροϊζει
Το μυστικό του
Ανεβαίνει από τη ρίζα στην κορφή
Στο αίμα μου κατεβαίνει
Τέλειο κυκλοφοριακό σύστημα.
Μια πεταλούδα χορεύει
Ποικίλει το φως
Η μέλισσα γνωρίζει την ουσία
Την μεταφέρει
Το μυρμήγκι κατεβάζει τη σοφία
Στα υπόγεια της γης.
Και συ χορταράκι ταπεινό
Βλαστάρι της καρδιάς μου
Όλα τα ζώνει η μουσική
Πηγαίνει κι έρχεται
Στα μάτια μου στη βαθιά κίνηση
Της ομορφιάς.
                                                                      (  ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, ποιητ. συλλογή

                                                                 Αναγωγή στην Ιδέα,  της Αλκμήνης Κ.)

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου